ਸੱਤ-ਰੰਗੇ ਰੱਸੇ ਦਾ ਫਾਹਾ

ਲੈ ਕੇ ਲੂਣਾ ਨਿੱਤ ਮਰ ਜਾਏ

ਪਰ ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਮੌਤ ਨਾ ਆਏ

 

ਈਰਾ !

ਮੈਂ ਤਾਂ ਚਿਰਾਂ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ

ਸੁੰਨ ਖਲਾਅ ਵਿਚ ਲਟਕ ਰਹੀ ਹਾਂ

ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ

ਬਦ-ਰੂਹਾਂ ਵੱਤ ਭਟਕ ਰਹੀ ਹਾਂ

ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲਿਉਂ

ਧਰਤੀ ਨਿਕਲ ਚੁੱਕੀ

ਹੈ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦਾ

ਉਤਲਾ ਅੰਬਰ ਤਿੜਕ ਚੁੱਕਾ ਹੈ

ਹੋਂਦ ਮੇਰੀ ਦਾ ਪੈਰ

ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਥਿੜਕ ਚੁੱਕਾ ਹੈ

ਹੁਣ ਹੋਈ ਦੀ ਪੈਣ

ਉਡਾਈ ਫਿਰਦੀ ਹੈ

ਲੂਣਾ ਤੇ ਲੂਣਾ ਦੀ

ਮਿੱਟੀ ਕਿਰਦੀ ਹੈ

 

ਈਰਾ

ਲੂਣਾ !

ਇਹ ਤਾਂ ਰੀਤ

ਬੜੇ ਹੀ ਚਿਰ ਦੀ ਹੈ

ਆਪਣੇ 'ਤੇ

ਆਪਣੀ ਹੀ ਮਿੱਟੀ ਕਿਰਦੀ ਹੈ

ਹਰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ

ਜਿਊਣਾ ਪੈਂਦਾ ਫਿਰ ਵੀ ਹੈ

ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਰ ਨਾਰੀ ਹੀ

ਲੂਣਾ ਹੈ