ਪਰ ਲੈ ਗਏ ਰਥ ਨੂੰ ਉਡੰਦੇ

ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਘੋੜੇ

ਪਲੋ ਪਲੀ ਵਿਚਕਾਰ।

ਹਾਂ, ਪੈ ਗਈਆਂ ਲੀਹਾਂ ਸੜਕ ਦੀ ਧੂੜੀ ਵਿਚਕਾਰ।

ਸੋ ਧੂੜੀ ਵਿਚ ਲੀਹਾਂ ਦੇ ਪਾਸ

ਮੈਂ ਪੱਬਾਂ ਦੇ ਭਾਰ

ਹਾਂ, ਪੱਬਾਂ ਦੇ ਭਾਰ

ਬਹਿਕੇ

ਚਾਈ ਧੂੜੀ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ

ਲਾਈ ਮੱਥੇ ਤੇ, ਹਾਂ,

ਚੜ੍ਹਾਈ ਮੱਥੇ ਤੇ ਸੁਹਣੀ ਰਵਾਲ।

ਆਖਾਂ: ਮਨਾਂ! ਕਰ ਵੀਚਾਰ

ਇਹ ਥੀ ਹਈ ਦਾਤ–

 ਭਰ ਭਰ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਨੈਣ,

ਧੂੜੀ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੰਮੜੇ;

ਕਰਦੀ ਰਸਨਾ ਪੁਕਾਰ:

ਏ ਵਡ-ਮੁੱਲਵੀਂ ਦਾਤ।

ਹਾਂ, ਹਈ ਕਰਾਮਾਤ

ਮਿਲਨੀ ਧੂੜੀ ਦੀ ਦਾਤ

ਨਾਲ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀ ਝਾਤ,

ਏ ਵਡਮੁੱਲਵੀਂ ਦਾਤ,

ਏ ਵਡਮੁੱਲਵੀਂ ਦਾਤ। 5.