ਈਸ਼ ਉਪਨਿਸ਼ਦ ਦੇ ਉਲਟ ਇਹ ਭਾਰਾ ਗਉਰਾ ਗ੍ਰੰਥ ਹੈ, ਇਕ ਹਜ਼ਾਰ ਸਫਿਆਂ ਦਾ ਤੇ ਗੁਰਜਿਫ ਅਜਿਹਾ ਸੰਤਾਨ ਹੈ, ਖਿਮਾ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੰਤਾਨ ਕਿਹਾ, ਉਹ ਇਉਂ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿੜ ਪੱਲੇ ਕੁਝ ਪੈਂਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਕੱਲਾ ਵਾਕ ਪੰਨਿਆਂ ਤੱਕ ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵਾਕ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੱਕ ਪੁੱਜ ਕੇ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਕੀ ਲਿਖਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਲਫਜ਼ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਘੜੇ, ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ। ਅਜੀਬ ਲਫਜ਼ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਮਸਲਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁੰਡਲਨੀ ਬਾਬਤ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਕੁੰਡਬਫਰ ਸ਼ਬਦ ਲਿਖਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਮੁੱਲਵਾਲ ਕਿਤਾਬ ਹੈ ਪਰ ਹੀਰੇ ਸਧਾਰਨ ਪੱਥਰਾਂ ਹੇਠ ਦਬੇ ਪਏ ਹਨ। ਖੁਦ ਲੱਭਣੇ ਪੈਣਗੇ।

ਇਕ ਵਾਰ ਨੀ, ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਮੈਂ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪੜ੍ਹੀ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਵਧੀਕ ਧਸਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਪਿਆਰੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸੰਤਾਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਵਜੂਦ ਦਿਸਣ ਲੱਗਾ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਛੁਪਾਉਣੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਜਿਹੜੇ ਹੱਕਦਾਰ ਨਹੀਂ, ਗਿਆਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਅਲਗਰਜ਼ਾਂ ਪਾਸੋਂ ਗਿਆਨ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਜਰੂਰੀ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਜੋ ਪਚਾ ਸਕਣ, ਜੋ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਬਰ ਤਿਆਰ ਹੋਣ, ਅਦਭੁਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਖਣ ਦਾ ਮਕਸਦ ਇਹੋ ਹੈ। ਗੁਰਜਿਫ ਦੀ ਆਲ ਐਂਡ ਐਵਰੀਥਿੰਗ ਤੋਂ ਅਜੀਬ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਇਸ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ।

ਦਸਵੀਂ : ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਯਾਦ ਸੀ, ਇਹ ਉਸ ਪੀ.ਡੀ. ਉਸਪੈਂਸਕੀ ਦੀ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਗੁਰਜਿਫ ਦਾ ਮੁਰੀਦ ਆਪਣੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਨਾਲ ਬੇਵਫਾਈ ਕਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੇਵਫਾ ਬੰਦੇ ਦੀ ਦਗੇਬਾਜ਼ੀ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਇਹਨੂ ਲਿਸਟ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਸੀ ਪਰ ਕਿਤਾਬ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬੇਵਫਈ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਨਾਲ। ਸੋ ਰੱਖ ਲਈ। ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ- ਅਦਭੁਤ ਦੀ ਖੋਜ ਵਿਚ, In Search of the Miraculous. ਗਜ਼ਬ ਦੀ ਸੁਹਣੀ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਇਕ ਮੁਰੀਦ ਦੀ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਯਾਨੀ ਕਿ ਅਜੇ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਅਨੁਭਵ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਮੁਰੀਦ ਸੀ, ਫਿਰ ਜੂਡਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਗੁਰਜਿਫ ਨਾਲ ਧ੍ਰੋਹ ਕਰਨ ਵਾਲਾ। ਹੈ ਨਾ ਅਜੀਬ? ਪਰ ਸੰਸਾਰ ਅਜੀਬੋ ਗਰੀਬ ਵਸਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੈ।

ਗੁਰਜਿਵ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਉਨਾ ਸਾਫ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ਜਿੰਨਾ ਉਸਪੈਂਸਕੀ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਦਿਸਦੈ। ਕਿਸੇ ਦੈਵੀ ਛਿਣ ਗੁਰਜਿਫ ਉਸਪੈਂਸਕੀ ਵਿਚ ਸਮਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਵਾਹਨ ਵਜੋਂ ਉਸਪੈਂਸਕੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਿਵੇਂ ਦੇਵਗੀਤ ਰਾਹੀਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾਂ। ਦੇਖੋ ਉਹ ਫਟਾਫਟ ਨੋਟਸ ਲੈ ਰਿਹੈ, ਅਧਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਦਿਸਦੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਵੀ ਦੇਖੀ