ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਢਾਰਸ ਦੇਹ, ਦੁੱਖੀ ਦਿਲਾਂ ਉੱਤੇ ਮਰਹਮ ਲਾ ਤੇ ਸਾਡੀ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ।”
ਕਰੀਮਾ ਵਲ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤਕ ਸਿਆਣੇ ਨਾ ਕਹੋ ਜਦੋਂ ਤਕ ਸਾਰੇ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੇ। ਮੈਂ ਇਕ ਪੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਫ਼ਲ ਜ਼ਰੂਰ ਹਾਂ ਪਰ ਹਾਲਾਂ ਟਾਹਣੀ ਨਾਲ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹਾਂ, ਹਾਲਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਹੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕ ਫੁੱਲ ਸਾਂ।
"ਤੁਸੀ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਗਿਆਨੀ ਤੇ ਮੂਰਖ ਨਾ ਕਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਹਕੀਕਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀ ਨਾ ਤਾਂ ਸਿਆਣੇ ਹਾਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੂਰਖ। ਅਸੀ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੂਪੀ ਦਰੱਖ਼ਤ ਉੱਤੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਰੇ ਪੱਤੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਪ ਸਿਆਣਪ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਤੇ ਯਕੀਨਨ ਮੂਰਖਤਾ ਤੋਂ ਵੀ ਪਰ੍ਹੇ ਹੈ।
"ਕੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਓਹਲੇ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ? ਤੁਸੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਫ਼ਾਸਲਾ ਨਹੀਂ, ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਰੂਹ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਇਸ ਵਿੱਥ ਦੀ ਆਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ? ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਰੂਹ ਇਸ ਫ਼ਾਸਲੇ ਨੂੰ ਤੈਅ ਕਰ ਜਾਏਗੀ ਤਾਂ ਇਹ ਰੂਹ ਦਾ ਸੰਗੀਤ ਹੋ ਨਿਬੜੇਗੀ।
“ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਗੁਆਂਢੀ ਵਿਚ ਪਈ ਵਿੱਥ, ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿੱਤਰਤਾ ਭਾਵਨਾ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਉਸ ਵਿੱਥ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਸੱਤ ਦੇਸ਼ ਤੇ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ਤੁਹਾਡੇ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
"ਕਿਉਂਕਿ ਯਾਦਾਂ ਵਿਚ ਵੱਸੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਫ਼ਾਸਲੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ; ਵਿਸਰ ਜਾਣ ਵਿਚ ਹੀ ਦੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਘਟਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
“ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਉੱਚੀਆਂ ਪਹਾੜੀ ਚੋਟੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇਕ ਗੁੱਝਾ ਰਸਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਰ ਹਾਲ ਵਿਚ ਤੈਅ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹੀ ਤੁਸੀਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਬੇਟਿਆਂ ਨਾਲ ਇਕ-ਮਿਕ ਹੋ ਸਕੋਗੇ।
" ਤੁਹਾਡੇ ਗਿਆਨ ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਸੂਝ ਬੂਝ ਵਿਚਕਾਰ ਇਕ ਗੁੱਝਾ ਰਾਹ
