ਚਰਵਾਹੇ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿਤਾ।
ਅਤੇ ਮਿਨਰਵਾ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਸਿਆਣਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਤੇ ਗਰੀਬ ਮਛੇਰੇ, ਜੋ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜ੍ਹਣ ਵਾਲਾ ਜਾਲ ਬੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿਚ ਪਾ ਦਿਤੀ।
ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਗਮੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਅਪੋਲੋ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸੜਕ ਕੰਢੇ ਬੈਠੇ ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਭਿਖਾਰੀ 'ਤੇ ਨਿਛਾਵਰ ਕਰ ਦਿਤੀ।
ਵੀਨਸ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਲਈ ਅਤੇ ਬੇਰਹਿਮ ਲਤਾੜਣ ਵਾਲੇ ਜ਼ੁਲਮੀ ਸਾਹਵੇਂ ਖੜੀ ਕੰਬਦੀ ਹੋਈ, ਨਿਘਰੀ ਹੋਈ ਔਰਤ ਦੀ ਰੂਹ ਵਿਚ ਪਾ ਦਿਤੀ।
ਉਸਨੇ ਬਾਲ ਦੇਵਤਾ (ਸੂਰਜ) ਨੂੰ ਤਖ਼ਤੋਂ ਲਾਹ ਦਿਤਾ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਥਾਂ 'ਤੇ ਗਰੀਬ ਹਲ ਵਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਬਿਠਾ ਦਿਤਾ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਦਾ ਪਸੀਨਾ ਵਗਾ ਕੇ, ਧਰਤੀ ਦੀ ਗੁਡਾਈ ਕਰਕੇ ਬੀਜ ਬੀਜਦਾ।
ਪਿਆਰੀਏ, ਕੀ ਕਲ੍ਹ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਇਸਰਾਈਲ ਦੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਸੀ? ਕੀ ਮੈਂ ਰਾਤ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਵਿਚ ਉਡੀਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਰਖਵਾਲਾ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੰਧਨਾਂ ਤੇ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਬੁਰਾਈਆਂ ਤੋਂ ਆਜਾਦ ਕਰਵਾਏ? ਕੀ ਮੈਂ ਭੂਤਕਾਲ ਦੀਆਂ ਕੌਮਾਂ ਵਾਂਗ ਆਤਮਾ ਦੀ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਅਤਿ ਦੀ ਪਿਆਸ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ? ਕੀ ਮੈਂ ਵੀਰਾਨੇ ਵਿਚ ਗੁਆਚੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸੜਕ ਉਤੇ ਨਹੀਂ ਤੁਰਿਆ। ਅਤੇ ਕੀ ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਪੱਥਰ ਉਤੇ ਸੁੱਟੇ ਬੀਜ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਨਾ ਕੋਈ ਪੰਛੀ ਚੁਗ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਤੱਤ ਉਸਨੂੰ ਵੱਖਰਾ ਕਰਕੇ ਜੀਉਂਦਾ ਕਰ ਸਕਦੇ?
ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਵਾਪਰਿਆ, ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤਮਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਛੁਪਦੇ ਅਤੇ ਦਿਨ ਦੀ ਆਮਦ ਤੋਂ ਡਰਦੇ। ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਉਦੋਂ ਹੋਇਆ ਜਦੇ ਗ਼ਮ ਨੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਟੋਟੇ ਟੋਟੇ
