ਜੜ੍ਹ ਦੇ ਫੁੱਲ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਜੋ ਧਰਤੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਚੰਬੜ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਛਾਤੀ ਉਘਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੋਵੇ।
ਬੇਸ਼ਕ, ਫਲ ਤਾਂ ਉਸ ਜੜ੍ਹ ਨੂੰ ਇਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਆਖ ਸਕਦਾ- 'ਮੇਰੇ ਵਰਗੀ ਬਣ, ਪਰਿਪੱਕ ਤੇ ਭਰਪੂਰ, ਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜੇ ਕੁਝ ਵੀ ਬਹੁਤਾਤ 'ਚ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ 'ਚ ਵੰਡ ਦੇ । '
ਕਿਉਂ ਕਿ ਫਲ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਵੰਡਣਾ ਉਸਦੀ ਮੁੱਖ ਲੋੜ ਹੈ, ਉਵੇਂ ਹੀ ਜੜ੍ਹ ਦੀ ਮੁੱਖ ਲੋੜ ਕਬੂਲਣਾ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਹੋ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੇ ਵੇਲੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਚੇਤ ਹੈ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਜੇ ਅਚੇਤਪੁਣੇ 'ਚ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਲੜਖੜਾ ਕੇ ਬੇਅਰਥੇ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਉਦੋਂ ਮਾੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋ।
ਤੇ ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿ ਲੜਖੜਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਗੱਲ ਵੀ ਕਿਸੇ ਜ਼ੁਬਾਨ ਨੂੰ ਤਾਕਤ ਬਖ਼ਸ਼ ਸਕੇ।
ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਟੀਚੇ ਵੱਲ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਤੇ ਨਿਡਰਤਾ ਨਾਲ ਵਧਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਨੇਕ ਹੋ।
ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪੰਧ 'ਤੇ ਲੜਖੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਤੁਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਮਾੜੇ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਹੜੇ ਲੜਖੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਤੁਰਦੇ ਨੇ, ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਆਖ਼ਿਰ ਪਿਛਾਂਹ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ।
ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ 'ਚੋਂ ਜਿਹੜੇ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਤੇ ਫੁਰਤੀਲੇ ਨੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅਪਾਹਜ ਲੋਕਾਂ ਮੂਹਰੇ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਲਈ ਲੜਖੜਾ ਕੇ ਨਾ ਚੱਲਣ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਦਿਆਲੂਪੁਣਾ ਸਮਝਦੇ ਨੇ ।
ਤੁਸੀਂ ਅਣਗਿਣਤ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗੇ ਬੰਦੇ ਸਾਬਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਫੇਰ ਵੀ ਮਾੜੇ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਚੰਗੇ ਬੰਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋ।
ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਸੁਸਤ ਤੇ ਆਲਸੀ ਹੈ।
ਕਿੰਨੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਹਿਰਣ ਆਪਣਾ ਫੁਰਤੀਲਾਪਣ ਕੱਛੂਕੁੰਮੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾ ਸਕਦਾ।
ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ੁਦ ਵਿਸ਼ਾਲ ਬਣਨ ਦੀ ਤਾਂਘ 'ਚ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਨੇਕੀ ਲੁਕੀ ਹੋਈ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਤਾਂਘ ਤੁਹਾਡੇ ਸਭ 'ਚ ਹੈ।
ਪਰ ਤੁਹਾਡੇ 'ਚੋਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਇਹ ਤਾਂਘ ਉਸ ਪ੍ਰਚੰਡ ਪ੍ਰਵਾਹ-ਧਾਰਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ, ਜੋ ਪੂਰੇ ਵੇਗ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰ ਵੱਲ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਭੇਤਾਂ ਤੇ ਜੰਗਲਾਂ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਜੋਈ ਬੈਠੀ ਹੈ।
ਤੇ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਇਹ ਉਸ ਵੇਗ-ਵਿਹੂਣੀ ਕਾਂਗ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ, ਜੋ ਤੱਟ 'ਤੇ ਪੁੱਜਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਢੈਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਪਰ ਇਕ ਮਹੱਤਵਾਕਾਂਖੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਇਕ ਘੱਟ ਮਹੱਤਵਾਕਾਂਖੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ
