ਓਹਲੇ ਹੋ ਕੇ ਹੀ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਿਆ । ਹਿਰਦਾ ਵਹਿ ਤੁਰਿਆ। ਇਕ ਗੁਰ-ਪੁੱਤਰੀ, ਦੂਜੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲਾ, ਤੀਜੇ ਗੁਰੂ ਬਾਣੀ, ਚੌਥੇ ਸ਼ਰਧਾ ਅਤੇ ਪੰਜਵੇਂ ਮਧੁਰ ਕੰਠ ਤੋਂ ਨਿਕਲੀ, ਹਿਰਦਾ ਵਿੰਨ੍ਹਦੀ ਹੀ ਗਈ । ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਸਮਾਪਤੀ ਤੇ ਬੀਬੀ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਿਆ : ਪੁੱਤਰੀ ਇਹ ਕਿਸ ਦੀ ਬਾਣੀ ਹੈ ਤੇ ਅੱਜ ਕਲ ਉਹ ਕਿਥੇ ਹਨ। ਬੀਬੀ ਜੀ ਨੇ ਦਸਿਆ: ਇਹ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ ਹੈ । ਹੁਣ ਉਹ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾ ਗਏ ਹਨ ਪਰ ਸੱਚ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਗੱਦੀ ਦੇ ਗਏ ਹਨ । ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਮੈਂ ਮੋਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਜਾਨ ਆ ਗਈ ਹੈ । ਮੇਰੀ ਦਸ਼ਾ ਉਸੇ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਦੀ ਨਿਆਈਂ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਬੂੰਦ ਮਿਲ ਜਾਏ, ਜਿਸ ਲਈ ਤੜਪ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਬੇਟੀ ਮੈਨੂੰ ਉਥੇ ਹੀ ਲੈ ਚੱਲ । ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫੇਰ ਉਹ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਾ। ਗਿਆਨੀ ਗਿਆਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਤਵਾਰੀਖ਼ ਗੁਰੂ ਖ਼ਾਲਸਾ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਬੀਬੀ ਜੀ ਸਹੁਰਾ ਜੀ ਦੀ ਥਾਂ ਜਾਣ ਸੰਕੋਚ ਵਿਚ ਆ ਗਏ।

ਪਰ ਉਸੇ ਵਕਤ ਸੱਸ ਭਾਗੋ ਜੀ ਆ ਗਏ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਦਿਉਰ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ਜਾਣ ਚੁਕੀ ਸੀ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਖਿਆ : ਬੱਚੀਏ । ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਕਰੀਦੀ । ਇਹ ਸੁਣਾਉਣਾ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਧੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਸਹੁਰਾ ਤੇ ਬਾਪ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਸ਼ਬਦ ਬੋਲਦਿਆਂ ਕਹੀ ਸ਼ਰਮ । ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ ਜਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿਤੀ ਪਰ ਗੁਰ-ਪੁੱਤਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਬਿਨਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਸੱਦੇ ਮੈਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ । ਹੁਣੇ ਹੀ ਆਈ ਹਾਂ। ਜਦ ਭਾਈ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਬੱਚਾ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਲੈ ਚਲ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰੇਂਗੇ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਆਖਣਗੇ । ਬੀਬੀ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਭਲਾ ਜੀ, ਮੈਂ ਫ਼ਜ਼ਰ (ਸਵੇਰੇ) ਤੁਸਾਡੇ ਸਾਥ ਚਲੇਂਗੀ। ਬੀਬੀ ਅਮਰੋ ਜੀ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ ਲੈ ਕੇ ਆਏ। ਬੀਬੀ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਖੜੇ ਕਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪਾਸ ਅੰਦਰ ਆਏ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣੀ ਜਾਣ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਿਆਈ ਹੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕਿਉਂ ਖੜਾ ਕਰ ਆਈਂ । ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਚਰਨਾਂ ਉਪਰ ਢਹਿ ਪਏ ਤੇ ਕਿਹਾ:

ਮੇਹਰਵਾਨ ਮੈ ਤਉ ਚਰਨਾ ਕੇ ਆਸਰੇ ਪਰ ਆਇਆ ਹੈ।

ਆਦਰ ਸਹਿਤ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੁੜਮ ਜਾਣ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਗਲੇ ਮਿਲੇ ।