ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪੁੱਤਰ, ਜਦ ਆਤਮਕ ਅਨੰਦ ਕੋਲ ਹੋਵੇ, ਚਿੰਤਾ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦੀ ।

  ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵਹੁ ਸਦਾ ਚਿਰੁ ਜੀਵਹੁ

  ਹਰਿ ਸਿਮਰਤ ਅਨਦ ਅਨੰਤਾ ॥

ਰੰਗ ਤਮਾਸਾ ਪੂਰਨ ਆਸਾ,

ਕਬਹਿ ਨ ਬਿਆਪੈ ਚਿੰਤਾ॥

-ਗੂਜਰੀ ਮ: ੫, ਪੰਨਾ ੪੯੬

ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਹੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਐਸੀ ਅਸੀਸ ਪਾਸ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਵਿਆਪ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ । ਬੀਬੀ ਭਾਨੀ ਜੀ ਦੀ ਇਹ ਦੇਣ ਅਸੀਂ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਸਕਦੇ ।

ਇਸ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਅਸੀਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਇਹ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਿ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਜੀ ਦਾ ਜੀਵਨ ਕਿਵੇਂ ਸਵਾਰਿਆ-ਢਾਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਨਾਮ ਦੀ ਮੂਰਤ, ਰਜ਼ਾ ਦੀ ਮੂਰਤ, ਕੀਰਤਨ ਦੇ ਭੰਡਾਰ, ਬਾਣੀ ਦੇ ਬੋਹਿਥ, ਸਦਾ ਆਤਮਕ ਅਨੰਦ ਤੇ ਉਸ ਖੇੜੇ ਵਿਚ ਰਹੇ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਬਿਨਾਸੀ ਖੇਮ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਰਸਕਨ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੇਰੀ ਰਗ-ਰਗ ਵਿਚ ਇਹ ਬਾਈਬਲ ਕਿਵੇਂ ਸਮਾ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸੋਟੀਆਂ ਮਾਰ-ਮਾਰ ਬਾਈਬਲ ਮੇਰੀ ਖੱਲੜੀ ਵਿਚ ਪਾਈ ਹੈ [My mother canned Bible into my skin]। ਇਥੇ ਸੋਟੀਆਂ ਮਾਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ, ਸਿਰਫ਼ ਥਾਪੜਦੇ-ਥਾਪੜਦੇ 'ਸਦਾ 'ਭਜਹੁ ਜਗਦੀਸ' ਕਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਚਮਤਕਾਰ ਆਪੇ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।

ਰਸਕਨ ਹੀ ਕਿਉਂ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਹਾਨ ਬਣੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛੀਏ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਸਵਾਰਨ ਵਾਲਾ ਕੌਣ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਉੱਤਰ ਹੋਵੇਗਾ, 'ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਰੂਪ ਵਿਚ ਬਣਾਇਆ। ਕਿਤਨੇ ਹੀ ਉਦਾਹਰਣ ਮਿਲ ਸਕਦੇ ਹਨ । ਹਿਟਲਰ ਵਰਗਾ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਰਹਿਆ । ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਦੋ ਤਸਵੀਰਾਂ ਲਗਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਇਕ ਮਾਂ ਦੀ ਤੇ ਦੂਸਰੀ ਡਰਾਈਵਰ ਦੀ । ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਪਿਛੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਹੈ।