ਬੁਲ ਬੁਲ

ਮੈਂ ਗੀਤ ਅਪਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਸੁਣਾਨੀ,

ਨਾ ਮੰਗਦੀ ਮਾਯਾ, ਨਾ ਕਦਰ ਦਾਨੀ,

ਮੈਂ ਗੀਤ ਅਪਨਾ ਹਾਂ ਆਪੂੰ ਨੂੰ ਸੁਣਾਵਾਂ,

ਤੇ ਦਸਤਕ ਓਸਦੇ ਹਾਂ ਦਰ ਤੇ ਲਾਵਾਂ।

ਜੋ ਬਿਨ ਕੰਨਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕੰਨ ਵਾਲਾ,

ਗਨੀ ਸੁਣਨੋ, ਪੈ ਕੂਲੇ ਮੰਨ ਵਾਲਾ।

ਜੇ 'ਚੁਪ-ਨਗਮੇਂ ਕਿ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ,

ਜੋ ਦਿਲ ਵਿਚ ਜਾਗਦੇ ਕਿ ਸੋ ਰਹੇ ਹਨ।

ਉਂ ਸੁਣਾ ਲੈਂਦਾ ਪੈ ਮਾਨੋ ਅਨਸੁਣੇ ਹਨ,

ਕਦੇ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਉਸ ਸੁਣੇ ਹਨ,

ਕਦੇ ਮੇਰੀ ਜੇ ਇਹ ਨਗਮਾ-ਸਰਾਈ'

ਜਿਹਦੀ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਕ ਰਾਈ,

ਕਿਸੇ ਇਕ ਮੋਜ ਅਪਨੀ ਵਿਚ ਆਕੇ-

ਸੁਣੇ ਉਸਨੇ ਸੰਗੀਤ ਅਪਨੀ ਰਲਾਕੇ,

ਤਦੋਂ ਬੇਮੁਲ ਇਹ ਨਗ਼ਮਾ-ਸਰਾਈ,

ਲਹਿਰ ਵਿਚ ਲਹਿਰ ਉਮਡੇਗੀ ਆਈ।

ਨਾ 'ਸੋਜ਼ੇ ਦਿਲ ਸੁਣਾ ਬੁਲਬੁਲ ਤੂੰ ਗਾਕੇ,

ਨਾ "ਖੂਨੇ ਦਿਲ" ਵਹਾ ਅਥਰੂ ਬਣਾਕੇ,

ਮਤਾ ਹੋ ਜਾਏ ਰਾਜ਼ੇ-ਦਿਲ ਓ ਅਫ਼ਸ਼ਾ²

2 ਜੋ ਰਖਯਾ ਸੀ ਲੁਕਾ ਪਿਨਹਾ ਹੀ ਪਿਨਹਾ'।

ਲਿਆ ਸੁਣ ਖ਼ਾਰ' ਨੇ ਜੇ ਰਾਜ਼ ਲੁਕਿਆ,

ਲਪਕ ਸੀਨੇ ਚੁਭੇ, ਨ ਜਾਇ ਰੁਕਿਆ।

'ਗ਼ਮੇ ਦਿਲ' ਫਿਰ ਬਹੇਗਾ ਖੂਨ ਹੋ ਹੋ,

ਕਿ 'ਜ਼ਖ਼ਮੇ ਵਿਨ੍ਹ ਨਾ ਸ਼ੱਕੇਗਾ ਭੀ ਰੋਰੋ।

੪੩. (ਕਸੌਲੀ ੯-੮-੧੯੫੩)

––––––––––––––––––––

1. ਨਗਮਾਂ ਗਾਨਾਂ।  2. ਜਾਹਰ।        3. ਛਿਪਾਕੇ।       4. ਕੰਡੇ।