(ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ)
ਜਦੋ ਤੇਰੇ ਪੱਲੂਆਂ ਨੂੰ ਕਾਹੀ ਦਿਆਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚੋਂ
ਲਹਿਰਾਂਦੇ ਮੈਂ ਤੱਕਿਆ
ਮਨ ਵਿਚੋਂ ਮੋਹ ਜਿਹਾ ਉੱਠਿਆ
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਤੱਕਿਆ
ਕਿਉਂ ਜੋ ਰਾਜ-ਭਵਨਾਂ ਦੇ ਗੰਦੇ ਸਾਹ
ਛੂਹ ਨਾ ਸਕੇ ਤੇਰੀ ਪਾਕ ਆਤਮਾ
ਤੂੰ ਇਹਨਾਂ ਵਹਿਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉੱਠਦੀ
ਜਿਹਨਾਂ ਦਿਆਂ ਦੁਖੀ ਦਿਲਾਂ
ਕਦੇ ਬੁੱਕਲਾਂ 'ਚ ਸਾਂਭੇ-
ਲਹੌਰ ਦੀਆਂ ਫਾਹੀਆਂ 'ਤੋਂ ਲਾਹੇ ਹੋਏ ਸ਼ਹੀਦ ।
ਏਥੇ ਹਰ ਸਵੇਰ
ਰਾਤ ਦੇ ਦੁਪਿਹਰ, ਸ਼ਾਮ ਸੋਗੀ ਹੁੰਦੀ
ਗੀਤ ਇਥੇ ਉੱਠਦੇ
ਦੂਰ ਝੋਟਿਆਂ ਦੇ ਚਲਦੇ
