ਕਰਕੇ ਕਲਾ ਦੇ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਵਿਧਾਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਾਉਣਾ ਹੈ। ਕਵਿਤਾ ਜਾਂ ਕਲਾ ਸਮਾਜਕ ਪਰਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿਚ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਪਰਿਵਰਤਨ ਲਈ ਪਦਾਰਥਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦਾ ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦੀ, ਪਰ ਇਹ ਇਤਿਹਾਸਕ ਵੇਗ ਦੀ ਸਹੀ ਸੋਝੀ ਦੁਆਰਾ ਸਮਾਜਕ ਵਿਵਸਥਾ ਦੇ ਚੰਗੇਰੇ ਅਤੇ ਉਸਾਰੂ ਬਦਲ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦੇਣ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਮਾਰਕਸਵਾਦੀ ਸੁਹਜ-ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿਚ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਤਰਕ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ਰਤ ਬੁਰਜੁਆਜ਼ੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਕਲਾ ਤੋਂ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਸ ਦੇ ਕਲਾ-ਸੰਕਲਪਾਂ ਤੋਂ ਵਾਂਝਿਆਂ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਜੁਝਾਰ ਕਵੀ ਪਾਸ਼ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਮਕਾਲੀ ਬੁਰਜੁਆ ਕਾਵਿ-ਚਿੰਤਕਾਂ ਨੂੰ ਤਨਜ਼ੀਆ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਕਿ "ਮੈਥੋਂ" ਆਸ ਨਾ ਰੱਖਿਓ ਕਿ ਮੈਂ ਖੇਤਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤ ਹੋ ਕੇ/ਤੁਹਾਡੇ ਚਗਲੇ ਹੋਏ ਸੁਆਦਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ।" ਸਾਡੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ) ਸਮਕਾਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ, ਆਮ ਲੋਕਾਈ ਦੇ ਮਨਾਂ ਉਤੋਂ ਬੁਰਜੁਆ ਕਲਾ ਸੰਕਲਪਾਂ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਪੈਂਤੜੇ ਦੀ ਛੱਟ ਲਾਹੁਣ ਦੀ ਇਹ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਜੁਝਾਰ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਹੀ ਨਿਭਾਈ।