اک اونکار سری واهِگُرُو جی کی پھته۔۔

رانا بھبور*

۱.

رات کِنّی هی لںگھ گای, رانا جی گھر نهیں آاے۔ رانی بےسُدھ پای هَے, گولیآں باںدیآں وینی پھڑی بَےٹھیآں هن, وَےد جی پاس هن, دواای دے رهے هن, پر هںس نے پرتا نهیں کھادھا۔ راجے وّل آدمی تے آدمی جا رِها هَے, پر اُه آاے نهیں۔

سوا پهِر لںگھ گای تاں رانا اُدے سَےن مهّلی آاے, اّگے رانی دی ِاه دسا وےکھکے بڑے گھبرااے۔ وَےد نُوں پُچھِآ۔ اُس دّسِآ۔ کوای ڈاڈھا سدما هويا هَے, جِسدی چوٹ دا اسر هَے, ناجک وےلا بیت چُکا هَے, هُن تبیات واپس آ رهی هَے۔ نبج ٹھیک هَے, هوس پرتن والی هَے, هُن کھترا نهی۔ پھےر راجے نے ِاک گولی توں کارن پُچھِآ, گولی بولی :

مهارااُ جی۔ چںگے بھلے بَےٹھے گںلاں کردے رهے پار جو جںگ مچِآ هَے, اُس دے هال پُچھدے سُندے رهے هن۔ جدو کِسے نے ِاه کھبر دّسی کِ پهاڑیآں دی جِّت هو گای هَے تے گُرُو جی گھےرے وِچ گھِرکے گھاِال هو دےه تِآگ گاے هن, تدوں اَےدھر اَودھر تّککے چُپ جِهے هو گاے, اّکھاں نهیں جھمکیآں تے پھےر دھڑ کردے ڈھهِ پاے۔ اُس وےلے تو هوس نهیں پرتی۔ وَےد جی سارا جور لا تھّکے هن, اُهو هال هَے۔

------------------

سُورج پرکاس نے ِاس نُوں 'بِبھور تے بھبور دوهاں ترھاں لِکھِآ هَے۔