ਐਥਲੀਟਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਮਨ ਚ ਦੌੜਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਣ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਇਕ ਆਧੁਨਿਕ ਬਾਓਫੀਡਬੈਕ ਮਸ਼ੀਨ ਫਿਟ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਅਸਲ ਰੇਸ 'ਚ ਦੌੜਨ ਵੇਲੇ ਉਹ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਮਾਨਸਿਕ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦੇਖਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਉਹੀ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਉਸੇ ਲੜੀ 'ਚ ਇਸਤੇਮਾਲ ਹੋਈਆਂ, ਜਿਹੜੀ ਨਾ-ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੰਝ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਕਿਉਂਕਿ ਮਸਤਿਸ਼ਕ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਕੰਮ ਸਚਮੁਚ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਜਾਂ ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਮਾਨਸਿਕ ਅਭਿਆਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਮਸਤਿਸ਼ਕ 'ਚ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੀਰ 'ਚ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ।

ਖੋਜੀਆਂ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਖੋਜਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚੋ। ਰਾਇਟ ਭਰਾਂ ਤੇ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼। ਜਾੱਰਜ ਈਸਟਮੈਨ ਤੇ ਫਿਲਮ। ਥਾਮਸ ਐਡੀਸ਼ਨ ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਬਲਬ। ਏਲੈਗਜੈਂਡਰ ਗ੍ਰਾਹਮ ਬੈਲ ਤੇ ਟੈਲੀਫੋਨ। ਹਰ ਚੀਜ ਦੀ ਖੋਜ ਜਾਂ ਰਚਨਾ ਦਾ ਇਕੱਲਾ ਤਰੀਕਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਸਤਿਸ਼ਕ ਚ ਉਸਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਪਸ਼ਟ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਸਵੀਰ ਉਸਦੇ ਮਸਤਿਸ਼ਕ 'ਚ ਬੈਠ ਗਈ, ਤਾਂ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੀ ਸਾਰੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆ 'ਚ ਲੈ ਆਈ।

ਇਹ ਲੋਕ ਰਹੱਸ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਅਦ੍ਰਿਸ਼ 'ਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪੂਰਨ ਆਸਥਾ ਸੀ। ਉਹ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਲੀਵਰੇਜ਼ ਕਰਣ ਤੇ ਖੋਜ ਨੂੰ ਮੂਰਤ ਰੂਪ 'ਚ ਸਾਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਸਥਾ ਤੇ ਕਲਪਨਾ ਦੇ ਕਾਰਣ ਮਨੁੱਖੀ ਜਾਤੀ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਹੋਇਆ। ਅਸੀਂ ਹਰ ਦਿਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਮਸਤਿਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਖੋਜਾਂ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਚੁੱਕਦੇ ਹਾਂ।

ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਸੋਚੋ, "ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਹਾਨ ਖੋਜੀਆਂ ਵਰਗਾ ਦਿਮਾਗ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ।" ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਸੋਚੋ, "ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ, ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।" ਕੋਈ ਵੀ ਚੀਜ ਸੱਚਾਈ ਨਾਲ ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਰਹੱਸ ਦੇ ਗਿਆਨ ਦੀ ਇਸ ਮਹਾਨ ਖੋਜ 'ਚ ਅੱਗੇ ਵਧੋਗੇ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਚਲੇਗਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਨਾ ਸਿਰਫ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਰਗਾ ਮਸਤਿਸ਼ਕ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ।