ਜਾੱਨ ਅਸਾਰਾਫ਼

ਆਕਰਸ਼ਨ ਦੇ ਨਿਯਮ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਚਮੁੱਚ ਇਸਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਕੇ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ। ੧੯੯੫ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਕ ਵਿਜ਼ਨ ਬੋਰਡ ਬਨਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਕਰਣਾ ਜਾਂ ਆਕਰਸਿਤ ਕਰਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਾਰ ਜਾਂ ਘੜੀ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਸੁਫਨਿਆਂ ਦਾ ਜੀਵਨਸਾਥੀ, ਓਸ ਮਨਚਾਹੀ ਚੀਜ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿਜ਼ਨ ਬੋਰਡ 'ਤੇ ਲਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਹਰ ਦਿਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਫਿਸ 'ਚ ਬੈਠ ਕੇ ਇਸ ਬੋਰਡ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲੱਗਦਾ। ਮੈਂ ਸਚਮੁੱਚ ਉਸ ਅਵਸਥਾ 'ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਚੀਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ।

ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਛੱਡ ਕੇ ਦੂਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਪਿਆ। ਅਸੀਂ ਸਾਰਾ ਫਰਨੀਚਰ ਤੇ ਸਾਮਾਨ ਦੇ ਬਕਸੇ ਸਟੋਰ'ਚ ਰੱਖ ਦਿਤੇ ਤੇ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ 'ਚ ਤਿੰਨ ਸ਼ਹਿਰ ਬਦਲੇ। ਫਿਰ ਆਖਰਕਾਰ ਮੈਂ ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਇਕ ਮਕਾਨ ਖਰੀਦਿਆ। ਇਕ ਸਾਲ ਤਕ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਨਵੀਨੀਕਰਨ ਕਰਾਇਆ ਤੇ ਫਿਰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੇ ਮਕਾਨ ਤੋਂ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਬੁਲਵਾਇਆ। ਇਕ ਸਵੇਰ ਮੇਰਾ ਬੇਟਾ ਕੀਨਨ ਮੇਰੇ ਆਫਿਸ 'ਚ ਆਇਆ। ਉੱਥੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਦਹਲੀਜ਼ 'ਤੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਬਕਸਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਬਕਸੇ ਵਿਚ ਕੀ ਹੈ ਡੈਡੀ?" ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਇਸ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਵਿਜਨ ਬੋਰਡ ਹੈ।" ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਵਿਜ਼ਨ ਬੋਰਡ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?" ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਦੇਖੋ, ਉਸ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਟੀਚੇ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ 'ਚ ਹਾਸਿਲ ਕਰਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਕੱਢਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਟੀਚੇ ਲਿਖ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ।" ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੈ ਸਾਢੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਉਹ ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਇਸਲਈ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤਰ ਜੀ, ਆਓ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਿਜ਼ਨ ਬੋਰਡ ਦਿਖਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਸਮਝਾਉਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਸੌਖਾ ਤਰੀਕਾ ਹੋਵੇਗਾ।"

ਮੈਂ ਬਕਸਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਇਕ ਵਿਜ਼ਨ ਬੋਰਡ 'ਤੇ ਇਕ ਮਕਾਨ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਸੀ, ਜਿਸਦੀ ਮੈਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮਾਨਸਿਕ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਵਕਤ ਉਸੇ ਮਕਾਨ `ਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸੀ। ਇਹ ਠੀਕ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਮਕਾਨ ਸੀ - ਮੈਂ ਦਰਅਸਲ ਆਪਣੇ ਸੁਫਨਿਆਂ ਦਾ ਮਕਾਨ ਖਰੀਦਿਆ ਸੀ, ਉਸਦਾ ਨਵੀਨੀਕਰਨ ਕਰਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਮਕਾਲ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਰੋਣ ਲਗ ਪਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੀਨਨ ਨੇ