ਹਾਰ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਜੀਤ ਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾੜ੍ਹਾ ਬਚਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਿਆ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਘਰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਤੋਂ ਲਗਭਗ ਦਸ ਕੁ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਸਾਡੀ ਯਾਰੀ ਪੈ ਗਈ। ਯਾਰੀ ਵੀ ਇੰਨੀ ਗੂੜ੍ਹੀ ਕਿ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਅਕਸਰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੋਸਤ ਹੋ ਜਾ ਭਰਾ।

ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੁਫਾਨ ਆਇਆ, ਐਸਾ ਤੁਫਾਨ ਜਿਸ ਨੇ ਜੀਤ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਜੀਤ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵਾਵਰੋਲੇ ਵਾਂਗ ਉੱਡ ਪੁੱਡ ਗਈਆਂ।

ਜੀਤ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਦੇਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਕਿਸੇ ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ, ਬੜ੍ਹੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਕਤਲ। ਕਤਲ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਜੀਤ ਦੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਮੋਟਰ ਤੇ ਹੀ ਫਾਹਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕਿ ਇਹ ਲੱਗੇ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਇਹ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਜੀਤ ਦੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

ਇਸ ਦੁਖਦਾਈ ਘਟਨਾ ਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੀਤ ਬੜਾ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਸਮਸ਼ਾਨ ਲੱਗਦਾ ਏ। ਉਸਦਾ ਘਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਜੀਤ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਦੀ

ਮਾਂ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਹੁਣ ਜੀਤ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਮਾੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਦੇ ਦੇਹਾਂਤ ਵਾਲੀ ਘਟਨਾ ਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਇੱਕ ਤੋੜ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜੀਤ ਦੀ ਹਾਲਤ ਉਸ ਪੰਛੀ ਵਰਗੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਜੀਤ ਬਾਪੂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।

ਜੀਤ ਦਾ ਬਾਪੂ ਵੀ ਬੜ੍ਹਾ ਨੇਕਦਿਲ ਇਨਸਾਨ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਜੀਤ ਦੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਇੱਜਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਜੀਤ ਦਾ ਬਾਪੂ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਸਮੁੰਦਰ ਵਾਂਗ ਸੀ ਜੋ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਆਪਣੇ ਰੌਅ ਵਿੱਚ ਜਿੰਦਗੀ ਜੀਅ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਸੁਭਾਅ ਅੱਤ ਦਾ ਠੰਡਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹੀ ਗਲੋਚ ਕਰਦੇ ਜਾਂ ਲੜਾਈ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ।

ਜੀਤ ਦਾ ਬਾਪੂ ਇੱਕ ਆਮ ਜਿਹਾ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਸੀ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਅੱਤ ਦੀ ਗਰੀਬੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਚਾਦਰ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾ ਨੂੰ ਤੱਕਣਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਇਮਾਨਦਾਰ ਇੰਨਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਘਰ ਦੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਰੁਕਾਵਟ ਤੋਂ ਘਰ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।

ਚੇਤ ਮਹੀਨਾ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਦਿਨ ਗਿਆ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਲੰਬੀ ਦਾਹੜੀ ਵਾਲੇ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮਿਸਤਰੀ ਨਾਲ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਘਰ ਤਕੜਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੋਠੀ ਪਾਉਣੀ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਕੰਮ

ਤਕਰੀਬਨ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਚੱਲਣਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਜਿੰਦਗੀ ਸਾਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇਨਸਾਨ ਬਿਲਕੁੱਲ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਏ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਮੋੜ ਆਉਣ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਦਾ ਕਾਮਾ ਛਿੰਦਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚਲਾਕ ਤੇ ਮਤਲਬੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕਰੀਬ ਆਉਣ ਲੱਗਾ। ਮਹੀਨਾਂ ਇਕੱਠੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਏ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਖੰਡ ਖੀਰ ਹੋ ਗਏ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਭੋਲਾ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਸੋਚ ਦੇ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਪੱਗ ਵਟਾ ਲਈ ਦੋਵੇਂ ਪੱਗ ਵੱਟ ਭਰਾ ਬਣ ਗਏ।

ਛਿੰਦਾ ਵੇਖਣ ਵਿੱਚ ਉੱਚਾ ਲੰਬਾ ਗੱਭਰੂ ਸੀ। ਮੋਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਖਦਾ ਚਿਹਰਾ ਅਤੇ ਮੁੰਨੀ ਦਾਹੜੀ ਉਸ ਦੀ ਚਲਾਕੀ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਅਨਜਾਣਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਆਦਮੀ ਤੁੰਮੇ ਨੂੰ ਖਰਬੂਜਾ ਸਮਝ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਖਾਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਮਿੱਠਾ ਸਮਝਿਆ ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਜਹਿਰ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਬਿਲਕੁਲ ਛਿੰਦਾ ਸੀ। ਬਾਹਰੋਂ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸਿੱਧਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਛਿੰਦਾ ਇੱਕ ਜਹਿਰੀਲੇ ਸੱਪ ਵਾਂਗ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਲਪੇਟ ਵਿੱਚ ਜੋ ਵੀ ਆਇਆ ਉਹ ਸੁੱਕਾ ਨਾ ਗਿਆ।

ਛਿੰਦਾ ਤੇ ਚਰਨ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਮਿਲ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਛਿੰਦਾ ਆਮ ਹੀ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਸ਼ਾਮ

ਨੂੰ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਸੌਂ ਜਾਣਾ, ਛਿੰਦਾ ਜਿਆਦਾਤਰ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।

ਸਮਾਂ ਮਸਤ ਹਾਥੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੱਲਦਾ ਗਿਆ। ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਛਿੰਦਾ ਚਰਨੇ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਜੇਕਰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਘੰਟੇ ਡੇਢ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਮੁੜ ਆਉਂਦਾ। ਆਂਢ ਗੁਆਂਢ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਕਿਸੇ ਸੱਜਣ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਲੱਛਣ ਠੀਕ ਨਹੀਂ, ਉਸ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਲੈ। ਪਰ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਉਹ ਦੁੱਧ ਦੀ ਰਾਖੀ ਬਿੱਲੀ ਬਿਠਾ ਬੈਠਾ ਏ।

ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੀਪੋ ਤੇ ਡੋਰੇ ਪਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਸਿੱਟਾ ਇਹ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਣਾਈ ਇੱਜਤ ਦੀ ਕੋਠੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਨੇ ਹੀ ਟੋਇਆ ਪੁੱਟ ਕੇ ਨੀਂਹ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਪਾਇਆ ਵੀ ਉਸਨੇ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਚਰਨ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਪਰ ਚਰਨ ਸੀ ਕਿ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਸਬੂਤ ਦੇ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ। ਪਰ ਉਹ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਜਦੋਂ ਛਿੰਦਾ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਦੀਪੋ ਨੇ ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਪੱਤੀ ਪਾਉਣੀ ਤੇ ਜੇਕਰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਦੀਪੋ ਸੜ੍ਹ-ਮੱਚ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਚਰਨ ਨੂੰ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਹੁਣ ਜਹਿਰ ਵਾਂਗ

ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੇ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਹੀ ਨਾਲ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਟੋਟੇ ਕਰ ਦੇਵਾਂ। ਪਰ ਉਹ ਬੇਵੱਸ ਸੀ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਲੜ੍ਹਾਈ ਕਲੇਸ਼ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਦੋ ਦਿਨ ਤੱਕ ਰੋਟੀ ਵੀ ਨਾ ਪੱਕਦੀ।

ਦੀਪੋ ਵੀ ਹੁਣ ਇਸ ਕੰਜਰ ਕਲੇਸ਼ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਕੇਵਲ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਜੀਤ ਦਾ ਵੀ ਡਰ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਹੁਣ ਜਵਾਨ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।

ਮੰਗਲਵਾਰ ਨੂੰ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਲਾਉਣੀ ਸੀ ਪਰ ਘਰ ਦੀ ਲੜ੍ਹਾਈ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਹੀ ਅੰਦਰ ਘੁਣ ਵਾਂਗ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਪੰਡ ਆਖਰ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਚੱਕ ਕੇ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਇੱਕ ਖੌਫ ਜਿਹਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਜੋਰ ਜੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਐਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਭਾਰੀ ਚੀਜ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਬਾ ਲਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਾਹ ਨਾ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾਂ ਕੀਤਾ।

ਚਰਨ ਬੂਹੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਟਾਹਲੀ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬੈਠਾ ਸੂਰਜ ਵੱਲ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਜੀਤ ਨੂੰ ਅਵਾਜ ਦੇ ਕੇ ਗੋਲ ਗੋਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਪੰਡ ਦੀ ਗੰਢ ਉਸ ਅੱਗੇ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀ।

ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਾਮ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਥੋੜਾ ਸੰਕੋਚ ਕੀਤਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਛਿੰਦੇ ਦੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਇਹ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਜੋਰ ਤੇ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਲੜ ਨਾ ਪਵੇ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਛਿੰਦੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦੀ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਜੁਰਅਤ ਨਾ ਹੋਈ। ਜੀਤ ਜਿੱਦ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਬਾਪੂ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਖੁੱਲ ਕੇ ਦੱਸੇ ਤਾਂ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬੜ੍ਹੇ ਠਰੰਮੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੁੱਤਰਾ ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਬਾਕੀ ਗੱਲਾਂ ਮੈ ਕੱਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵਾਂਗਾ। ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਜੀਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਗਿਆ ਤੇ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਉੱਥੇ ਬੈਠਾ ਘੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸੂਈਆਂ ਦੀ ਦੌੜ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ।

ਉੱਧਰ ਦੀਪੋ ਹੁਣ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਇੰਨੀ ਦੁਖੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਰਾਹ ਦੇ ਰੋੜੇ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ। ਦੀਪੋ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਤੋਂ ਸੁਨਹਿਰਾ ਮੌਕਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ। ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਇਹ ਪਾਣੀ ਤੇ ਜਾਵੇਗਾ ਤਾਂ ਇਸ ਦੀ ਨਬਜ ਖੜ੍ਹਾ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਸਮੇਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼ਾਮੀ ਸੱਤ ਵਜੇ ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦਾ ਸੀਰੀ ਉਸਦੀ ਚਾਹ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਮਗਰ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਰੋਟੀ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੱਜ ਪਾਣੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਏ ਤੂੰ ਘਰੇ ਜਾਂਦਾ ਰਹਿ, ਮੈਂ ਆਪ ਸਾਂਭ ਲਵਾਂਗਾ। ਸੀਰੀ ਪਿੰਡ ਆ ਗਿਆ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚੱਲਦਾ ਗਿਆ, ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਪਾਣੀ ਵੱਢ ਕੇ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਮੋਟਰ ਦੇ ਕੋਲ ਕਮਰੇ ਦੇ ਲਾਗੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਸੌਂ

ਗਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਖਾਲ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਘੱਟ ਸੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿਤੇ ਗੇੜ੍ਹਾ ਮਾਰਨਾ ਚਰਨ ਨੇ ਜਰੂਰੀ ਨਾ ਸਮਝਿਆ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਬਾਰਾਂ ਵੱਜੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਖੜ੍ਹਾਕ ਦੀ ਆਵਾਜ ਆਈ, ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਜਿਵੇਂ ਥਾਪੜ ਕੇ ਸੁਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਜੋਰ ਨਾਲ ਕੁਝ ਵੱਜਾ। ਇੰਨੀ ਜੋਰ ਨਾਲ ਵੱਜਾ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਪੱਗ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗ ਪਈ।

ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਛਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਕਰਮਾ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਮੁੰਡੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਛਾਣ ਨਾ ਸਕਿਆ।

“ਛਿੰਦੇ ਤੂੰ" ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਝੱਟ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ।

ਪਰ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਕਰਮੇ ਨੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਇੱਟ ਮਾਰੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਚਰਨ ਬੌਂਦਲ ਗਿਆ। ਉਸਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਸੱਬਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਵਾਰ ਕੀਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹ ਨਾ ਨਿਕਲ ਗਏ।

ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਚਰਨ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਇੱਕ ਰੱਸੇ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਹਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂ ਉਸ ਨੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕੀਤੀ।

ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ। ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦਾ ਸੀਰੀ ਬਿੱਲਾ ਸਵੇਰੇ ਚਾਹ ਲੈ ਕੇ ਖੇਤ ਪੁੱਜਾ ਤਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਟੱਡੀਆਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਉਵੇਂ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਭੱਜਾ ਤੇ ਆਕੇ ਸਾਰੀ ਖਬਰ ਲੰਬੜਦਾਰ ਸਾਹਬ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸੀ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਇਹ ਖਬਰ ਜੰਗਲ ਦੀ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਫੈਲ ਗਈ ਕਿ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰ ਲਈ ਏ।

ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦੀ ਗਈ। ਦੂਰ ਨੇੜ੍ਹੇ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹੇ ਘੱਲੇ ਗਏ। ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਪਤਾ ਲੱਗਦਿਆਂ ਹੀ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਾਪਰ ਗਿਆ। ਦੀਪੋ ਲੰਬੀ ਪੈ ਪੈ ਕੇ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਲੋਕ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਨ ਲਈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਪਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰਮੱਛੀ ਹੰਝੂਆਂ ਤੋਂ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਜਾਣੂ ਸੀ।

ਉੱਧਰ ਛਿੰਦਾ ਵੀ ਕਾਹਲਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰ ਦੇਈਏ। ਪਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਿਆਣੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਛਿੰਦੇ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾਂ ਜਾਣ ਦਿੱਤੀ।

ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਨਵਾਉਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਆਹ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਕੀ ਏ। ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੰਗੀਰ ਬੁੜ੍ਹੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਦਾਹੜੀ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਿਆਂ ਬੜ੍ਹੇ ਠਰੰਮੇ ਨਾਲ ਆਖਿਆ "ਓਏ ਇਹ ਮਰਿਆ ਨਹੀਂ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਏ"।

ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਸੰਨਾਟਾ ਛਾ ਗਿਆ।

ਸਾਰੇ ਬਜੁਰਗ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਕੇ ਬੱਕੇ ਰਹਿ ਗਏ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੂਹ ਅੱਡੇ ਰਹਿ ਗਏ

"ਹੈਂ ਕਤਲ"।

ਛਿੰਦੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੈਂਦਾ ਦਿਸਿਆ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਠਾਣੇ ਇਤਲਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਜੀਪ ਕਿਸੇ 90 ਵਰ੍ਹੇ ਦੇ ਬੁੱਢੇ ਵਾਂਗ ਝੂਲਦੀ ਹੋਈ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗੇ ਰੁਕੀ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਤੇ ਨਾਲ ਦੋ ਚਾਰ ਨਵੇਂ ਭਰਤੀ ਹੋਏ ਸਿਪਾਹੀ ਜੀਪ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਅੰਦਰ ਵੜ੍ਹ ਗਏ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਨੂੰ ਚੀਰਦਾ ਹੋਇਆ ਸਿੱਧਾ ਲਾਸ਼ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਘਰ ਦਾ ਜਾਇਜਾ ਲਿਆ। ਪਰ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੀ ਲੱਭਣਾ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਪਾਉਣ ਲਈ ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰੀ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪੰਚਾਇਤ ਤੋਂ ਗਵਾਹੀ ਮੰਗੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਸੂਰਜ ਕਾਫੀ ਉੱਚਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਗਰਮੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾਂ ਜਾਣ ਦਿੱਤੀ। ਆਖਰ ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦੀ ਟਰਾਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਠਾਣੇ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ। ਕਾਕਾ ਤੇ ਬੱਲੂ ਜੋ ਚਰਨ ਦੇ ਮਿੱਤਰ ਸਨ ਨਾਲ ਗਏ।

ਠਾਣੇਦਾਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੇ ਬੱਲੂ ਨੂੰ ਕਾਕੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆ ਬੁੱਚੜ ਥਾਣੇਦਾਰ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ। ਨਾਂ ਹੰਨੇ ਹੁੰਦਾ ਨਾ ਬੰਨੇ। ਆਖਰ ਬੱਲੂ ਨੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਜਨਾਬ ਆਪ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਪੂਰੀ ਹੋ

ਗਈ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਚਰਨ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਈਏ। ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਬੜੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ “ਅਜੇ ਨਹੀਂ"

 

ਫਿਰ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਰੱਖ ਠਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਆਵਾਜ ਮਾਰੀ ਓਏ "ਜੱਗੇ”-

ਜੱਗੀ            -               ਹਾਂਜੀ ਜਨਾਬ

ਠਾਣੇਦਾਰ - ਇਹਨਾ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਮੋਰਚਰੀ ਕਰਵਾਓ ਤੇ ਇਹਨਾ ਦੇ ਬਿਆਨ ਦਰਜ ਕਰੋ।

ਜੱਗੀ            -                  ਜੀ ਜਨਾਬ

ਹੁਕਮ ਸੁਣ ਕੇ ਜੱਗੀ ਨੇ ਕਾਕੇ ਨੂੰ ਟ੍ਰੈਕਟਰ ਟਰਾਲੀ ਸਰਕਾਰੀ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਕਾਕੇ ਨੇ ਟ੍ਰੈਕਟਰ ਨੂੰ ਸਟਾਰਟ ਕੀਤਾ ਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਆਖਰ ਪੋਸਟਮਾਰਟਮ ਹੋਇਆ। ਕੇਸ ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਅਣਪਛਾਤੇ ਬੰਦੇ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕਤਲ ਕਰ ਗਏ ਨੇ।

ਪਿੰਡ ਲਿਆ ਕੇ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ 7 ਵਜੇ ਤੱਕ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਜੀਤ ਹੁਣ ਸੁੰਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕੀ ਕਰੇ।

ਆਖਰ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਭੋਗ ਪੈ ਗਿਆ। ਪਰ ਕਤਲ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਥਹੁ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੀਤ ਦੇ ਨਾਨਕਿਆਂ ਨੇ

ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੀ ਪੱਗ ਜੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਜੀਤ ਹੁਣ ਅਕਸਰ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ।

ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ। ਕਰੀਬ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਹੋਏ। ਛਿੰਦਾ ਹੁਣ ਫਿਰ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਅਕਸਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਜੀਤ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਜਿਸ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਰੱਬ ਵਾਂਗ ਪੂਜਦਾ ਏ ਉਹੀ ਉਸਦੀ ਇੱਜਤ ਨੂੰ ਤਾਰ ਤਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਏ।

ਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਉੱਪਰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਣ ਲੱਗਾ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਨੋਟ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਆਖਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਾਤ ਨੂੰ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਸੱਦਿਆ। ਜਿਸਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਦੀਪੋ ਦੀ ਗੁਆਂਢਣ ਕਰਤਾਰੀ ਨੇ ਦਿੱਤਾ। ਦੀਪੋ ਨੇ ਸਾਰੀ ਵਿਉਂਤ ਅਨੁਸਾਰ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਦੂਰ ਇੱਕ ਖੇਤ ਕੋਲ ਮਿਲਣ ਲਈ ਵਿਉਂਤ ਬਣਾਈ। ਇਸਦੀ ਭਿਣਕ ਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੰਗੇ ਹੱਥੀ ਫੜ੍ਹਣ ਦੀ ਚਾਲ ਚੱਲੀ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੱਝ ਰਿਹਾ। ਆਨੇ-ਬਹਾਨੇ ਉਹ ਜੀਤ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਭੇਜਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਜੀਤ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅੱਗਾ ਵੱਲ ਲਿਆ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਜੀਤ ਆਖਣ ਲੱਗਾ।

ਜੀਤ- ਮਾਂ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਰਵੀ ਦੇ ਘਰ ਜਗਰਾਤਾ ਏ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਓਧਰ ਜਾਣਾ।

ਦੀਪੋ - ਪਰ ਪੁੱਤਰ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਦੱਸਿਆ ਨੀ।

ਜੀਤ- ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਹੁਣ ਈ ਪਤਾ ਲੱਗਾ।

ਦੀਪੋ - ਚਲਿਆ ਤਾਂ ਜਾ ਪਰ ਛੇਤੀ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਵੀਂ।

ਦੀਪੋ ਦੀਆਂ ਚਾਰੋ ਉਂਗਲਾਂ ਘਿਓ ਚ ਸੀ। ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਆਖਰ ਉਹੀ ਹੋਇਆ, ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਪਰ ਜੀਤ ਵੀ ਸਭ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਜੀਤ ਘਰੋਂ ਚਲਿਆ ਗਿਆ। ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ਤੇ ਦੀਪੋ ਵੀ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਹੀ ਲੈਣੀ ਆ ਕਿ ਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕਿਤੇ ਭੱਜ ਚੱਲ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਜੀਤ ਦਾ ਕੋਈ ਹੀਲਾ ਕਰ।

ਆਖਰ ਉਹ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਛਿੰਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਮੋਟਰ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਮੋਟਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਡਾਂਗ ਵੱਜੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਜੀਤ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਜੀਤ ਨੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਾਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਛਿੰਦਾ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ।

ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਝ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਈ।

ਜੀਤ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਛਿੰਦਾ ਮਰ ਗਿਆ ਏ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਜੀਤ ਚੁੱਪਚਾਪ ਘਰ ਆ ਗਿਆ।

ਘਰ ਆ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਇੱਕ ਨੁਕਰੇ ਖੜੀ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੀਤ ਨੇ ਡਾਂਗ ਉਸ ਵੱਲ ਮਾਰਨ ਲਈ ਖਿੱਚੀ ਤਾਂ ਦੀਪੋ ਜੀਤ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਤਰਲੇ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਹੱਥ ਨਹੀਂ। ਛਿੰਦਾ ਉਸਨੂੰ ਧਮਕੀਆਂ ਦਿੰਦਾ ਏ ਕਿ ਜੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਤੋੜੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜਾਨੋ ਮਾਰ ਦਿਆਂਗਾ। ਜੀਤ ਨੂੰ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਰੀਬ ਸਮਾਂ 2 ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਜੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੁੱਲਾ ਤੇ ਇੱਕਦਮ ਚੀਕ ਦੀ ਆਵਾਜ ਆਈ। ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸਾਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰੌਲਾ ਪੈ ਗਿਆ ਕਿ ਰਾਤ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਚੋਰਾਂ ਨੇ ਚੋਰੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕਿ ਸੁੱਟ ਗਏ ਨੇ। ਮੈਂ ਸਭ ਕੁੱਝ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਚਰਨ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੀਤ ਹੱਸਦਿਆਂ ਵਾਂਗ ਲਾਸ਼ ਬਣਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।

ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਜੋ ਕਿ ਮੌਕੇ ਦਾ ਅਫਸਰ ਸੀ ਬੜਾ ਹੀ ਸੁਲਝਿਆ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਈ ਕਤਲ ਮੁਲਜਮਾਂ ਤੋਂ ਮਨਵਾਏ ਸਨ। ਪੋੜਛਾਣ ਹੋਈ ਤੇ ਮੋਰਚਰੀ ਕਰ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਸਸਕਾਰ ਲਈ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਕੇਸ ਦੀ ਫਾਈਲ ਤਿਆਰ ਹੋਈ। ਲੋਕ ਹੈਰਾਨ ਸਨ ਕਿ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬਾਪ ਦਾ ਕਤਲ ਹੁਣ ਪੁੱਤ ਦਾ। ਇਹ ਤਾਂ ਕੋਈ ਪੁਰਾਣੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਲੱਖਾਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਹੱਥ ਕੋਈ ਖਾਸ ਸਬੂਤ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਕਾਰਵਾਈ ਚਲਦੀ ਰਹੀ। ਥਾਣੇਦਾਰ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਕਈ ਹੋਰ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਥਾਣੇਦਾਰਾਂ ਬੜਾ ਜੋਰ ਲਾਇਆ ਪਰ ਸਭ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨਾਕਾਮ ਸਨ। ਆਖਰ ਥਾਣੇਦਾਰ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਦਲੀ ਹੋ ਗਈ।

ਇਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾਂ ਤੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਲਵਲੀਨ ਕੌਰ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਅੱਤ ਦੀ ਬਹਾਦਰ ਤੇ ਨਿਡਰ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਕੇਸ ਸੌਂਪਿਆਂ ਗਿਆ। ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਸਭ ਘੋਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਸਭ ਨਾਕਾਮ। ਆਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਇੱਕ ਵਜੇ ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਕੇਸ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਪਾਹੀ ਜੱਗੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ "ਮੈਡਮ ਦੇਖੋ ਰੱਬ ਦਾ ਭਾਣਾ। ਦੁਸਮਣਾਂ ਨੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਦੇ ਪਿਓ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਹੁਣ ਇਸਦਾ" ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਪਤੀ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਚਾਹ ਛੱਡੀ ਤੇ ਗੱਡੀ ਕੱਢ ਕੇ ਸਿੱਧਾ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਨਾਲ ਦੇ ਦੋ ਨਵੇਂ ਭਰਤੀ ਹੋਏ ਸਿਪਾਹੀ ਗਏ। ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਮੈਡਮ ਨੇ ਸਿੱਧਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰਿਆਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਬੁਲਾਇਆ। ਅਫਸਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦੀਪੋ ਘਬਰਾ ਗਈ। ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਦੀਪੋ ਦੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਦਿਸ ਰਹੇ ਸਨ।

ਉਸ ਨੇ ਬੜ੍ਹੇ ਠਰਮੇ ਨਾਲ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਚਾਹਪਾਣੀ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣੇ ਨੇ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹਨਾਂ

ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁਝ ਗਵਾ ਲਿਆ ਹੈ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤੀ ਤੇ ਹੁਣ ਪੁੱਤ।

ਸੁਣਕੇ ਦੀਪੋ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਲਵਲੀਨ - ਤੁਸੀਂ ਘਬਰਾਓ ਨਾ। ਹੌਂਸਲਾ ਰੱਖੋ।

ਦੀਪੋ ਛੇਤੀ ਹੀ ਨਾਲ ਅੰਦਰੋਂ ਚਾਰ ਕੁਰਸੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਆਈ। ਤਿੰਨਾਂ ਅਫਸਰਾਂ ਲਈ ਤੇ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਲਈ। ਫਿਰ ਬੈਠ ਕੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।

ਲਵਲੀਨ- ਕਿੰਨੀ ਉਮਰ ਸੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਦੀ।

ਦੀਪੋ- ਜੀ 20 ਸਾਲ।

ਲਵਲੀਨ- ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਸ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ?

ਦੀਪੋ- ਜੀ ਮੈਂ ਮੈਂ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ।

ਲਵਲੀਨ- ਤੁਸੀਂ ਕਦੋਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ।

ਦੀਪੋ- ਜੀ ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਚਾਹ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ...................

ਕਹਿਕੇ ਦੀਪੋ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਇਆ ਤੇ ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਲਿਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।

ਮੈਡਮ ਲਵਲੀਨ ਫਿਰ ਘਰ ਦਾ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਦੀਪੋ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਖਿਰ ਲਵਲੀਨ ਨੇ

ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ ਗੱਡੀ ਮੋੜਨ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਤੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦੇ ਕੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗੀ। ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਮੈਡਮ ਅਚਾਨਕ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਦੀਪੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਅਜੀਬ ਚਮਕ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਡਮ ਸਿਰਫ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੁੜੀ, ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਲੱਭ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜੀ। ਗੱਡੀ ਹਟਕੋਰੇ ਲੈਂਦੀ ਥਾਣੇ ਆ ਪਹੁੰਚੀ। ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਡਮ ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਬੈਠ ਕੇ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਪੀਤਾ ਤੇ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਈ।

ਮੈਂ ਵੀ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਥਾਣੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਜੀਤ ਦਾ ਦੋਸਤ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਮੇਰੇ ਬਿਆਨ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਦਰਜ ਕੀਤੇ। ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸਾਫ ਸਾਫ ਮੈਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਮੈਡਮ ਨੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।

ਆਖਰ ਛੋਟੀ ਸੂਈ ਚਾਰ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਤੇ ਚਾਰ ਵੱਜਣ ਦਾ ਅਲਾਰਮ ਚੱਲਿਆ।

ਮੈਡਮ ਨੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜੀਤ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰਕੇ ਠਾਣੇ ਪੇਸ਼ ਕਰੋ ਅਤੇ ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਨਜਰ ਰੱਖੋ।

ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਠਾਣੇ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਮੈਡਮ ਨੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਦੱਸਣਾ ਕਿ ਛਿੱਤਰ ਖਾ ਕੇ।

ਦੀਪੋ - ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਨੀ।

ਲਵਲੀਨ - ਸਮਝਾ ਦਿੰਨੇ ਆ। ਸਬਰ ਰੱਖ।

ਲਵਲੀਨ ਨੇ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਦੋ ਲੇਡੀਜ ਅਫਸਰਾਂ ਨੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਹਵਾਲਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪਟੇ ਲਾਏ ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਮੰਨੀ। ਆਖਿਰ ਡੇਢ ਘੰਟੇ ਦੀ ਤਸ਼ੱਦਦ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਅਤੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਕਤਲ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਕੀਤਾ ਏ। ਛਿੰਦਾ ਖੇਤ ਪਾਣੀ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਗੱਡੀ ਆਉਂਦੀ ਦੇਖ ਛਿੰਦਾ ਭੱਜਣ ਲੱਗਾ ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਿਆਨਾਂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕਰਮੇ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਤੇ ਸਭ ਸੱਚ ਦੱਸਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਗੁਨਾਹ ਕਬੂਲ ਲਿਆ। ਪਰ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਜੀਤ ਦੇ ਕਤਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਹੱਥ ਨਹੀਂ। ਫਿਰ ਦੀਪੋ ਤੇ ਸਖਤੀ ਵਧਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸਭ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ।

ਮੈਨੂੰ ਜਿਓਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੀਤ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕਾਤਲ ਫੜ੍ਹੇ ਗਏ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫੌਰਨ ਥਾਣੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਲਵਲੀਨ ਮੈਡਮ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਕਾਤਲਾਂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ:-

ਮੈਂ - ਮੈਡਮ ਕਾਤਲ ਕਿੱਥੇ ਨੇ

ਲਵਲੀਨ - ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਦੇਖ ਲਵੋ।

ਹਵਾਲਾਤ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮੈਡਮ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਜਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ ਕਿ ਚਾਚੀ ਦੀਪੋ।

ਲਵਲੀਨ - ਜੀ। ਤੁਸੀਂ ਹੈਰਾਨ ਨਾਂ ਹੋਵੋ।

ਮੈਂ - ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਕਿਵੇਂ।

ਲਵਲੀਨ - ਮੈਂ ਵੀ ਬੜਾ ਜੋਰ ਲਾਇਆ, ਪਰ ਕੁਝ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਆਖਿਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਦੀਪੋ ਦੇ ਬਿਆਨ ਲੈਣ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਦੀਪੋ ਝੱਟ ਕੁਰਸੀਆਂ ਚੱਕ ਲਿਆਈ। ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਸੋਚੋ ਜਿਸਦੇ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਪਤੀ ਤੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਮਰਨ ਦੀ ਸੱਟ ਹੋਵੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਰਸੀਆਂ ਕਿੱਥੇ ਸੁਝਦੀਆਂ ਨੇ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਦੀਪੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸੀ ਤੇ ਨਲਕੇ ਦੀ ਹੱਥੀ ਨੂੰ ਖੂਨ ਤੇ ਵਾਲ ਚਿੰਬੜੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਜੋ ਕਿ ਇਹ ਸਾਫ ਕਰਨਾ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸੀ। ਦੀਪੋ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਗਈ ਤੇ ਇਸਨੇ ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਇਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਜਿਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਦੀ ਸਿਰੇ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਨ ਦੇਵੇਗਾ। ਦੀਪੋ ਨੇ ਫਿਰ ਨਲਕੇ ਦੀ ਹੱਥੀ ਕੱਢੀ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਜੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਮਾਰੀ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਜੀਤ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।

ਦੱਸਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਡਮ ਲਵਲੀਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਆ ਗਿਆ।

ਮੈਂ - ਮੈਡਮ ਤੁਸੀਂ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੇ ਹੋ?

ਲਵਲੀਨ - ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਜੀਤ ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦਾ ਕਲਾਸ ਸਾਥੀ ਸੀ। ਦਸਵੀਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਅੱਗੇ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਫਿਰ ਸਾਡਾ ਕਦੇ ਮਿਲਾਪ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੀਤ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋ

ਗਿਆ ਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬਦਲੀ ਇੱਥੇ ਕਰਵਾ ਕੇ ਕਾਤਲਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭ ਕੇ ਸਖਤ ਤੋਂ ਸਖਤ ਸਜਾ ਦਿਵਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਣ ਕੀਤਾ।

ਮੈਡਮ ਹੁਣ ਬਿਲਕੁਲ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਸਾਫ ਬਿਆਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਜੀਤ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਸੀ।

ਆਖਰ ਮੁਲਜਮਾਂ ਨੂੰ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਤੇ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਤੇ ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕਰਮੇ ਨੂੰ 20-20 ਸਾਲ ਦੀ ਸਜਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ।

ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਐਨੇ ਅੰਨੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਸਿਰਫ ਬਾਹਰੀ ਜਿਸਮੀ ਭੁੱਖ ਲਈ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਬਾਹ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਪਿਆਰ ਕੋਈ ਜਿਸਮਾਨੀ ਤਾਕਤ ਨਹੀਂ ਪਿਆਰ ਤੇ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਏ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਨੇੜੇ, ਭਾਵੇਂ ਦੂਰ। ਦੀਪੋ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਅੰਨੀ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਆਪ ਕਾਤਲ ਬਣ ਬੈਠੀ, ਜਦਕਿ ਲਵਲੀਨ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੇ ਸੱਚ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਪਿਆਰ ਦੂਰ ਜਾਂ ਨੇੜੇ ਰਹਿ ਕੇ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਵਧਾ ਕੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।