ਗਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਖਾਲ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਘੱਟ ਸੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿਤੇ ਗੇੜ੍ਹਾ ਮਾਰਨਾ ਚਰਨ ਨੇ ਜਰੂਰੀ ਨਾ ਸਮਝਿਆ।
ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਬਾਰਾਂ ਵੱਜੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਖੜ੍ਹਾਕ ਦੀ ਆਵਾਜ ਆਈ, ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਜਿਵੇਂ ਥਾਪੜ ਕੇ ਸੁਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਜੋਰ ਨਾਲ ਕੁਝ ਵੱਜਾ। ਇੰਨੀ ਜੋਰ ਨਾਲ ਵੱਜਾ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਪੱਗ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗ ਪਈ।
ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਛਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਕਰਮਾ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਮੁੰਡੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਛਾਣ ਨਾ ਸਕਿਆ।
“ਛਿੰਦੇ ਤੂੰ" ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਝੱਟ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ।
ਪਰ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਕਰਮੇ ਨੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਇੱਟ ਮਾਰੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਚਰਨ ਬੌਂਦਲ ਗਿਆ। ਉਸਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਸੱਬਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਵਾਰ ਕੀਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹ ਨਾ ਨਿਕਲ ਗਏ।
ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਚਰਨ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਇੱਕ ਰੱਸੇ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਫਾਹਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂ ਉਸ ਨੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕੀਤੀ।
