ਦੇਸ਼ ਭਗਤ

(ਪਿਆਰੇ ਚੰਦਨ ਨੂੰ ਸਮਰਪਤ)

 

ਇੱਕ ਅਫ਼ਰੀਕੀ ਸਿਰ

ਚੀ ਗਵੇਰਾ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ

ਆਰਤੀ ਕਿਤੇ ਵੀ ਉਤਾਰੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ...

ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ... ਪ੍ਰਿਥਵੀ 'ਤੇ

ਕਿਊਬਾ ਵਿੱਚ ... ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ।

 

ਸਮਾਂ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੈਅ ਨਹੀਂ

ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਅਰਥ ਦੇਣ ਲਈ

ਪਲ ਜੀਵੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਵਰ੍ਹੇ ਬਿਤਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ...

ਭਵਿੰਡੀ ਤੇ ਸਿਰੀਕਾਕੁਲਮ ਵਿੱਚ ਫ਼ਰਕ ਕੱਢਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,

ਮੈਂ ਸੂਰਜ ਕੋਲ ਮੁੱਕਰਿਆ, ਘਾਹ ਕੋਲ ਮੁੱਕਰਿਆ,

ਕੁਰਸੀ ਕੋਲ, ਮੇਜ਼ ਕੋਲ,

ਤੇ ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਲਾਅਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਬਹਿਕੇ

ਚਾਹ ਨਹੀਂ ਪੀਤੀ

ਬੰਦ ਕਮਰੇ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ 'ਤੇ ਫਾਇਰ ਕੀਤੇ ਹਨ,

... .... ....

ਇਹ ਭਾਰਤ ਹੈ –

ਜੋ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਗਲੋਬ ਉੱਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਦੀ ਪੂਛ ਬਣ

ਕੇ ਲਟਕਿਆ ਹੈ

ਜਿਸ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਪਤੰਗੇ ਵਰਗੀ ਹੈ

ਅਤੇ ਜੋ ਪਤੰਗੇ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸੜ ਜਾਣ ਲਈ ਹਾਕਲ ਬਾਕਲ ਹੈ

ਤੇ ਇਹ ਪੰਜਾਬ ਹੈ –

ਜਿਥੇ ਨਾ ਕੂਲੇ ਘਾਹ ਦੀਆਂ ਮੈਰਾਂ ਹਨ

ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਭਰੇ ਦਰੱਖ਼ਤ।

ਚੇਤਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਰੰਗ ਸ਼ੋਖ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ

ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮਾਂ ਸੰਗ ਟਕਰਾ ਕੇ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਗੁਜ਼ਰਿਆ ਹੈ