16
ਰੂਪ ਅਣਖ ਦਾ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਲੁਕਿਆ ਏ।
ਤਾਹੀਓਂ ਨਾਲ ਤਕੱਬਰ ਸਿਰ ਮੈਂ ਚੁੱਕਿਆ ਏ।
ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਹਦਾ ਬਕਸਾ ਦਰੀਆਂ ਵੇਖੋ ਨਾ,
ਉਹਨੂੰ ਵੇਖੋ ਜਿਹੜਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਢੁੱਕਿਆ ਏ।
ਊਠ ਸਵਾਰ ਵੀ ਰੋਂਦੇ ਵੇਖਾਂ, ਪੈਦਲ ਵੀ,
ਇਸ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਕੀਹਦਾ ਪੈਂਡਾ ਮੁੱਕਿਆ ਏ।
ਦਾਦ ਕੀ ਦੇਵਾਂ ਵਗਦੇ ਹੋਏ ਦਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਬਾਲ ਦਾ ਤਾਲੂ ਸੁੱਕਿਆ ਏ।
ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਝਾਤੀ ਪਾ ਕੇ ਵਿਹੰਦਾ ਨਈਂ,
ਪੱਥਰ ਜਿਹਨੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਚੁੱਕਿਆ ਏ।
'ਬਾਬਾ' ਉਹਨੂੰ ਜੱਗ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਵੱਜਣੇ ਨੇ,
ਫਲ ਦੇ ਪਾਰੋਂ ਜਿਹੜਾ ਰੁੱਖ ਵੀ ਝੁਕਿਆ ਏ।
-0-
