24
ਜਦ ਤੱਕ ਰਹੇ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦੇ ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਰੰਗ।
ਓਨੇ ਚਿਰ ਤੱਕ ਮੁੱਕ ਨਈਂ ਸਕਦੀ, ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਜੰਗ।
ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਰੰਗਣੇ ਪੈਂਦੇ ਜੇ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਹੱਥ,
ਛੱਡ ਕੇ ਰਾਂਝਾ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਾ, ਕਦੇ ਨਾ ਜਾਦਾਂ ਝੰਗ।
ਕਿਸਰਾਂ ਛੱਡਾਂ ਤੇਰੇ ਆਖੇ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਸਬੰਧ,
ਜੁੱਸੇ ਨਾਲੋਂ ਕਿਸਰਾਂ ਵੱਢਾਂ ਹੱਥੀ ਆਪਣਾ ਅੰਗ।
ਘਰ ਦੇ ਮੁਹਸਨ ਪੁੱਛਿਆ ਮੇਰਾ ਗਲਮਾ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਰਾਤ,
ਰੰਗ-ਬਰੰਗੀਆਂ ਲੀਰਾਂ ਏਥੇ ਕੌਣ ਰਿਹਾ ਏ ਟੰਗ।
ਕਦ ਤੱਕ ਦੱਬ ਕੇ ਬੈਠਾ ਰਹੇਂਗਾ ਮੇਰਾ ਤੂੰ ਦਸਤੂਰ,
ਹੀਰੇ ਜਹੀਆਂ ਇਹ ਤਹਿਰੀਰਾਂ ਖਾ ਨਈਂ ਸਕਦਾ ਜੰਗ।
ਸੋਨੇ ਨਾਲ ਪਰੁੱਚੀਆਂ ਕਿਧਰੇ ਬਾਹਵਾਂ ਅਰਕਾਂ ਤੀਕ,
ਕਿਧਰੇ ਬਾਬਾ ਤਰਸਣ ਪਈਆਂ ਲੱਭੇ ਕੱਚ ਦੀ ਵੰਗ।
-0-
