ਸਾਡੇ ਬਾਗ਼ ਬਗੀਚੇ ਤੇ ਚਮਨ ਭਾਵੇਂ
ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਜਚ ਰਹੇ ਨੇ ।
(ਪਰ) ਜਲ੍ਹਿਆਂ ਵਾਲੇ ਤੋਂ ਗੁਰੂ ਕੇ ਬਾਗ ਅੰਦਰ,
ਖਿਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਖੇੜੇ ਨੱਚ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਮੰਜਲ ਕਾਫਲੇ ਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਦੂਰ ਜੇਕਰ,
ਰਾਹੀ ਤਪਦੀਆਂ ਰੋਤਾਂ ਦਾ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ।
ਤਰਦਾ ਬੇੜਾ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਕਿਵੇਂ,
ਜੇਕਰ ਨੀਰ ਉਬਲਦੀ ਦੇਗ ਦਾ ਸੁਕ ਜਾਂਦਾ ।
ਬਹਿ ਕੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਸ਼ਮੀਰ ਖਾਤਰ,
ਜੇ ਕੋਈ ਠੀਕਰਾ ਸੀਸ ਦਾ ਫੱੜਦਾ ਨਾ ।
ਟੁਟਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਤਾਣਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ,
ਤੰਦ ਦਿੱਲੀ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦਾ ਜੋੜਦਾ ਨਾ ।
ਅਮਰ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਜੱਗ ਤੇ ਉਹ ਕੌਮਾਂ,
ਜਿਦ੍ਹੇ ਬੀਰ ਕਿਧਰੇ ਘਾਲਾਂ ਘਾਲਦੇ ਨੇ ।
ਛੰਨੇ ਖੋਪੜੀ ਦੇ ਫੜਕੇ ਪੁੱਤ ਜਿਸਦੇ,
ਆਪਣੀ ਕੌਮ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਆਲਦੇ ਨੇ ।
ਉਹ ਨਹੀਂ ਕੌਮ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਸਕਦੀ,
ਪਾਈਆਂ ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਉਹਦੀਆਂ ਵੰਡੀਆਂ ਨੇ ।
ਬੰਦ ਬੰਦ ਕਟਵਾ ਕੇ ਜਿਥੇ ਬੀਰਾਂ,
ਸਾਰੀ ਕੌਮ ਦੀਆਂ ਆਂਦਰਾਂ ਗੰਢੀਆਂ ਨੇ ।
ਫਲਦੇ ਫੁਲਦੇ ਨੇ ਕੌਮਾਂ ਦੇ ਬਿਰਛ ਉਹੋ
ਕੌਮਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੀ ਛਾਵੇਂ ਬਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ।
ਵਿੱਚ ਐੜ ਦੇ ਵੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ,
ਨਾਲ ਰੱਤ ਦੇ ਗਿੱਲੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ।
ਉਸੇ ਕੌਮ ਦੇ ਬੁਰਜ ਅਟੱਲ ਰਹਿਣੇ,
ਮਾਲਕ ਉਹ ਅਟਾਰੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਦੀ ।
ਫੁਲਾਂ ਜਿਹੇ ਮਲ੍ਹਕੜੇ ਲਾਲ ਜਿਸਦੇ,
ਨੀਂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਂਦੇ ਰੋੜੀ ਹੱਡੀਆਂ ਦੀ।
