(੭) ਖੇਦੁ ਨ ਦੂਖੁ ਨ ਡਾਨੁ ਤਿਹ ਜਾ ਕਉ

ਨਦਰਿ ਕਰੀ। (੮) ਨਾਨਕ ਜੋ ਪ੍ਰਭਿ ਭਾਣਿਆ

ਪੂਰੀ ਤਿਨਾ ਪਰੀ ॥੧੮॥

ਅਰਥ- ੧. ਖਖੇ ਦੁਆਰਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਰਬ ਸਮਰੱਥ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਘਾਟਾ ਨਹੀਂ। ੨. ਉਹ ਜਿਸ ਨੂੰ ਜੋ ਕੁਛ ਦੇਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਕੁਛ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਜਿਥੇ ਮਰਜ਼ੀ ਹੈ, ਭਟਕਦਾ ਫਿਰੇ (ਜੋ ਕੁਛ ਇਸ ਦੇ ਭਾਗਾਂ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹੋ ਕੁਛ ਇਸ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।) ੩. (ਭਗਤਾਂ ਦਾ) ਨਾਮ ਧਨ ਖਜ਼ਾਨਾ ਹੈ, ਤੇ ਇਹੋ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਰਾਸ ਪੂੰਜੀ ਹੈ। ਇਸ ਖਜ਼ਾਨੇ ਨੂੰ ਤੇ ਇਸ ਰਾਸ ਨੂੰ ਹੀ ਭਗਤ ਖਰਚਦੇ ਹਨ। ੪. ਭਗਤ ਜਨ ਖਿਮਾਂ ਤੇ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਧਾਰਨ ਕਰਕੇ ਬੜੇ ਆਨੰਦ ਤੇ ਸਹਜ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਉਸ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਜਪਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ੫. ਜਿਸ ਭਗਤ ਤੇ ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਆਨੰਦ ਵਿਚ ਖੇਡਦੇ ਤੇ ਖਿੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ੬. ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਭਗਤਾਂ ਦੇ ਘਰ ਰਾਮ ਨਾਮ ਰੂਪੀ ਮਾਲ (ਧਨ) ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ ਤ੍ਰਿਪਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਸ਼ੋਭਨੀਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ੭. ਜਿਨ੍ਹਾਂ (ਭਗਤ ਜਨਾਂ) 'ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਖੇਦ ਹੈ, ਨਾ ਦੁਖ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਡੰਨ ਹੈ। ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕਥਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਜੀਵ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਨੂੰ ਭਾ ਗਏ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਪੂਰੀ ਪਈ ਹੈ ਭਾਵ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹਨ॥੧੮॥

ਸਲੋਕੁ ॥

(੧) ਗਨਿ ਮਿਨਿ ਦੇਖਹੁ ਮਨੈ ਮਾਹਿ ਸਰਪਰ

ਚਲਨੋ ਲੋਗ। (੨) ਆਸ ਅਨਿਤ ਗੁਰਮੁਖਿ