ਪ੍ਰਭੂ (ਪ੍ਰਤੱਖ) ਦਿੱਸ ਪਿਆ ॥੧॥

ਪਉੜੀ॥

(੧) ਖਖਾ ਖਰਾ ਸਰਾਹਉ ਤਾਹੂ॥ (੨) ਜੋ

ਖਿਨ ਮਹਿ ਊਨੇ ਸੁਭਰ ਭਰਾਹੂ॥ (੩) ਖਰਾ

ਨਿਮਾਨਾ ਹੋਤ ਪਰਾਨੀ ॥ (੪) ਅਨਦਿਨੁ ਜਾਪੈ

ਪ੍ਰਭ ਨਿਰਬਾਨੀ ॥ (੫) ਭਾਵੈ ਖ਼ਸਮ ਤ ਉਆ

ਸੁਖੁ ਦੇਤਾ॥ (੬) ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਐਸੋ

ਆਗਨਤਾ॥ (੭) ਅਸੰਖ ਖਤੇ ਖਿਨ

ਬਖਸਨਹਾਰਾ॥ (੮) ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਸਦਾ

ਦਇਆਰਾ ॥੪੯॥

ਅਰਥ- ੧. ਖਖੇ ਦੁਆਰਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫਤ ਸਲਾਹ ਕਰਨੀ ਚੰਗੀ ਹੈ, ੨. (ਜੋ ਊਣਿਆਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਛਿਨ ਵਿਚ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ੩. ਜਿਹੜਾ ਜੀਵ (ਅਭਿਮਾਨ ਨੂੰ) ਛੱਡਕੇ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਿਮਾਣਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ੪. (ਉਹ ਫਿਰ) ਦਿਨ ਰਾਤ ਨਿਰਬਾਣ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ। ੫. ਜੇ ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਉਹ ਨਿਰਮਾਣਤਾ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਜੀਵ ਭਾ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਪ੍ਰਭੂ ਉਸ ਨੂੰ (ਬੇਅੰਤ) ਸੁਖ ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ੬. ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਐਸਾ ਅਗਣਤ ਹੈ ਕਿ ੭. ਉਹ ਇਕ ਖਿਨ ਵਿਚ ਅਸੰਖ ਦੋਸ਼ਾਂ (ਭੁੱਲਾਂ) ਬਖਸ਼ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ੮. ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਫੁਰਮਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਸਾਹਿਬ (ਮਾਲਕ) ਸਦਾ ਹੀ ਦਿਆਲੂ ਹੈ ॥੪੯॥