ਇਕ ਦੁਨੀਆਂ ਆਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ,

ਇਕ ਦੁਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀ,

ਸਭ ਮੱਨਤਾਂ ਮੰਨਦੇ,

ਮੁਰਾਦਾਂ ਪਾਂਦੇ,

ਖ਼ਾਲੀ ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਵੰਦਾ ।

ਫਿਰ ਖ਼ਾਲੀ ਜਾਂਦੇ,

ਚੁਪ ਚੁਪਾਤੇ ਆਉਂਦੇ,

ਚੁਪ ਚੁਪ ਟੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ,

ਹੱਸਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਡਿੱਠਾ,

ਇਹ ਅਜਬ ਨਜ਼ਾਰਾ,

ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ।

 

ਮੈਂ ਆਇਆ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ,

ਤਕ ਖਿੜੀ ਗੁਲਜ਼ਾਰ,

ਬਹਿ ਗਿਆ ਬਾਹਰਵਾਰ

ਤੈਨੂੰ ਤੱਕਦਾ,

ਦੁਨੀਆਂ ਤੱਕਦਾ,

ਰਸਾਂ ਦੇ ਘੁਟ ਭਰਦਾ,

ਰਸ ਰਸ ਚਾਮ੍ਹਲਦਾ,

ਮਸਤਦਾ, ਅਲਮਸਤਦਾ,

ਉੱਠਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨਾ ਕਰਦਾ

ਪਰ ਬਹਿਣ ਨਾ ਹੁੰਦਾ,

ਉਠ ਬਹਿੰਦਾ,

ਸਿਜਦੇ ਕਰਦਾ ਲੱਖਾਂ, ਓ ਅਟੱਲ ਬਾਬਿਆ !

ਮੁੜ ਆਸਾਂ,

ਸਿਜਦੇ ਕਰਸਾਂ,

ਇਹ ਮੇਰਾ ਇਕਰਾਰ ।

ਪਰ ਕੀ ਰਹਿਸੀ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇਰੀ,

ਇਵੇਂ ਹੀ ?

ਤੇ ਕੀਹ ਦਿਸਸੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ,

ਤਿਵੇਂ ਹੀ ?