"ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਗੁੱਸੇ 'ਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਏਂ ਵਿਕਰਮ । ਆਖ਼ਿਰ ਤੂੰ ਸਮਝਦਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਭਲਾਈ ਵਾਸਤੇ ਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।"

"ਕਿਹੜੀ ਭਲਾਈ ?" ਝੁੰਝਲਾ ਕੇ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਆਖਿਆ।

"ਇਹ ਗੱਲ ਤੂੰ ਵਕਤ ਆਉਣ 'ਤੇ ਸਮਝੇਂਗਾ।"

" ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਚਲਾਕ ਏਂ।"

ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਹਨੇ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਦਿਆ ਤੇ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਬੇਤਾਲ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ । ਫਿਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-

"ਸੁਣ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਸਵਰਣ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਨਗਰ ਸੇਠ ਬੜਾ ਧਾਰਮਿਕ ਸੀ । ਉਹ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਦੀ ਬੜੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਹਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਰਾਜਾ ਵੀ ਉਹਦਾ ਬੜਾ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕ ਸੀ । ਉਹਦਾ ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਸੀ। ਇਕੱਲੀ ਸੰਤਾਨ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਹਦਾ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਮੁੰਡਾ ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਸੀ ਉਹ। ਉਹਦੇ ਗੁਆਂਢ 'ਚ ਇਕ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਔਰਤ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ । ਉਹ ਸੇਠ ਦੇ ਮੁੰਡੇ 'ਤੇ ਮਰ ਮਿਟੀ ਸੀ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਘਰ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਨ। ਬੜੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ 'ਚ ਆਉਣਾ-ਜਾਣਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਵਿਆਹੀ ਔਰਤ ਬਿਰਹਾ 'ਚ ਬੜੀ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੜ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ ਸੀ । ਰਾਤ ਉਹਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ। ਉਹ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਕੇ ਰਾਤ ਦੇ ਸੰਨਾਟੇ 'ਚ ਨਗਰ ਸੇਠ ਦੇ ਭਵਨ 'ਚ ਆ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਨਗਰ ਸੇਠ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਕਮਰਾ ਕਿਹੜਾ ਹੈ ? ਉਹ ਉਸੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ।

ਨਗਰ ਸੇਠ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਬਾਹਰ ਬੜਾ ਸੰਘਣਾ ਹਨੇਰਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਔਰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੂਹੇ 'ਚ ਖਲੋਤੀ ਵੇਖ ਕੇ ਚੌਂਕ ਗਿਆ।

"ਕੌਣ ਏਂ ਤੂੰ ?"

ਉਹ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਈ।