ਹੈ। ਪੈਰ ਥੱਲੇ ਦਬਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਪਦਮਾਵਤੀ ਹੈ। ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ।"

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਬ੍ਰਜਮੁਕਟ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰ ਨੂੰ ਆਖਿਆ-"ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਕਰਨਾਟਕ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"

"ਚਲੋ ਦੋਸਤ।"

ਦੋਸਤ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਮਿਲਦਿਆਂ ਹੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਘੋੜਾ ਕਰਨਾਟਕ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵੱਲ ਮੋੜ ਲਿਆ । ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਕੁਝ ਪਲਾਂ 'ਚ ਹੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਤੇ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ ਦੇ ਘਰ ਰੁਕੇ ਜਿਹੜੀ ਮਾਲਣ ਸੀ ਤੇ ਰੋਜ਼ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਵਾਸਤੇ ਫੁੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਬੁੱਢੀ ਦਾ ਨਿਯਮ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਜਾਂ ਸ਼ਾਮ ਇਕ ਵਾਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਲਈ ਫੁੱਲ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਇਕ ਦਿਨ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਬੁੱਢੀ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੂਡ 'ਚ ਵੇਖ ਕੇ ਆਖਿਆ-"ਮਾਤਾ ! ਕੀ ਤੂੰ ਸਾਡਾ ਇਕ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੀ ਏਂ ?"

"ਕੀ?"

"ਕੀ ਤੂੰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤਕ ਸਾਡਾ ਇਕ ਸੁਨੇਹਾ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕਦੀ ਏਂ ?"

"ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤਕ ਤੁਹਾਡਾ ਸੁਨੇਹਾ...।" ਬੁੱਢੀ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਪੈ ਗਈ, ਫਿਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ? ਸੋਚ ਕੇ ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ-"ਸੁਨੇਹਾ ਕੀ ਹੈ ?"

"ਤੁਸੀਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਏਨਾ ਹੀ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਮੰਦਰ ਦੇ ਬਗੀਚੇ 'ਚ ਜੀਹਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।”

"ਪਰ ਪੁੱਤਰ, ਜੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਰਾਜ਼ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ...?"

"ਨਹੀਂ ਮਾਤਾ, ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।"

ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੱਲਬਾਤ 'ਚ ਚਲਾਕ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਬੁੱਢੀ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਰਾਜੀ ਕਰ ਹੀ ਲਿਆ । ਬੁੱਢੀ ਚਲੀ ਗਈ । ਪਰ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ

ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਈ ਤਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਸੀ । ਆ ਕੇ ਉਹਨੇ ਦੱਸਿਆ- “ਪੁੱਤਰ ! ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਸੂਤੀ ਫਸ ਗਈ ਸਾਂ— ਹੁਣ ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਜਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇਵੇਗਾ।"

“ਆਖ਼ਿਰ ਹੋਇਆ ਕੀ !" ਹੌਸਲੇ ਨਾਲ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ- "ਕੁਝ ਦੱਸੇਂਗੀ ਵੀ ਕਿ ਨਹੀਂ।”

"ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਹੱਥਾਂ 'ਤੇ ਚੰਦਨ ਮਲ ਕੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ੍ਹ 'ਤੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ।"

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਬਰਾ ਗਿਆ । ਪਰ ਉਹਦਾ ਦੋਸਤ ਰਤਨਰਾਜ ਖਿੜਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ-"ਮਿੱਤਰ ! ਤੂੰ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਘਬਰਾ ਗਿਐਂ ਤੇ ਮਾਤਾ.. ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ ਘਬਰਾ। ਦਰਅਸਲ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣਾ ਇਹ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲਿਆ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜ ਦਿਨ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਬੀਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖ਼ਬਰ ਦੇਵੀਂ।”

“ਓਹ।“

ਤੇ ਫਿਰ ਬੁੱਢੀ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਡਰਦੀ-ਡਰਦੀ ਜਦੋਂ ਰਾਜ ਮਹਿਲ ਗਈ ਤਾਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੜਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਭਰਿਆ ਵਰਤਾਉ ਕੀਤਾ। ਬੁੱਢੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਡਰ ਛੂ-ਮੰਤਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣਾ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲਿਆ ਸੀ।

ਪੰਜ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ।

ਛੇਵੇਂ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਬੁੱਢੀ ਮਹੱਲ 'ਚੋਂ ਵਾਪਸੀ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਗੱਲ੍ਹ 'ਤੇ ਅੱਧੀ ਚਪੇੜ ਛਪੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਬੁੱਢੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪੱਛਮੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਸੀ।

"ਮਿੱਤਰ !” ਰਤਨਰਾਜ ਨੇ ਦੱਸਿਆ- “ਅੱਜ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਹੱਲ ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਹੋਈ

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਕਹਿਣ ਮੁਤਾਬਕ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਤਨਰਾਜ ਨੇ ਯੋਗੀ ਦਾ ਭੇਸ ਧਾਰ ਲਿਆ ਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਯੋਗੀ ਦਾ ਭੇਸ ਧਾਰਨ ਕਰਵਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਚੇਲਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਤੇ ਜੰਗਲ 'ਚ ਆ ਕੇ ਇਕ ਕੁਟੀਆ ਬਣਾ ਕੇ ਉਥੇ ਧੂਣੀ ਧੁਖਾ ਲਈ । ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ-"ਜਾ ਦੋਸਤ ! ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਜ਼ਾਰ 'ਚ ਵੇਚ ਆ।"

"ਬਾਜ਼ਾਰ ਵੇਚ ਆਵਾਂ ?" ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਘਬਰਾ ਗਿਆ- "ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਨਾ ਏਂ ! ਇੰਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫੜਿਆ ਜਾਵਾਂਗਾ।"

"ਇਹੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਦੋਸਤ ਕਿ ਤੂੰ ਫੜਿਆ ਜਾਵੇਂਗਾ।" ਰਤਨਰਾਜ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।

"ਕੀ...ਕੀ ਮਤਲਬ ?"

"ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਦੱਸ ਦਈਂ ਕਿ ਇਹ ਗਹਿਣੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ । ਜਦੋਂ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਣਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪੇ ਨਿਪਟ ਲਵਾਂਗਾ।"

ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਬੁੱਧੀ 'ਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਸੀ । ਅਖ਼ੀਰ ਉਹ ਗਹਿਣੇ ਲੈ ਕੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਇਕ ਸੁਨਿਆਰੇ ਦੀ ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਗਹਿਣੇ ਵੇਚਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਨਗਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਦੁਕਾਨ ਸੀ ਤੇ ਉਹੀ ਸੁਨਿਆਰਾ ਰਾਜ-ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸੁਨਿਆਰੇ ਨੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਗਹਿਣਿਆਂ ਸਮੇਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

“ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਗਹਿਣੇ ਕਿਥੋਂ ਮਿਲੇ ?”

"ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਦਿੱਤੇ ਨੇ।”

"ਕੌਣ ਏ ਤੇਰਾ ਗੁਰੂ ?" ਵੱਡੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ-"ਕਿਥੇ ਏ ?”

"ਚਲੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ।"

ਸਿਪਾਹੀ ਉਹਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹਦੇ ਗੁਰੂ ਕੋਲ ਪੁੱਜੇ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਭਾਵ ਮੰਤਰੀ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਵੀ ਹਿਰਾਸਤ 'ਚ ਲੈ ਕੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।

ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ- "ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਇਹ ਗਹਿਣੇ ਕਿਥੋਂ ਆਏ ?"

"ਮਹਾਰਾਜ !"ਰਤਨਰਾਜ ਨੇ ਬੜੀ ਨਿਰਮਾਣਤਾ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ- "ਇਕ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਚੁੜੈਲ ਆਈ ਸੀ । ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਪੱਟ 'ਚ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਮਾਰ ਕੇ ਇਹ ਸਾਰੇ ਗਹਿਣੇ ਲਾਹ ਲਏ ਸਨ।”

ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਾ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਪੈ ਗਿਆ- “ਚੁੜੈਲ ?”

"ਹਾਂ ਮਹਾਰਾਜ ! ਉਹ ਬੜੀ ਡਰਾਉਣੀ ਚੁੜੈਲ ਸੀ।”

ਰਾਜੇ ਨੇ ਰਾਣੀ ਕੋਲ ਇਕ ਗੁਪਤ ਸੰਦੇਸ਼ ਭੇਜਿਆ ਤਾਂ ਉਧਰੋਂ ਜਵਾਬ ਆਇਆ ਕਿ ਹਾਂ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਪੱਟ 'ਤੇ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੈ।

ਬਸ, ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ? ਰਾਜੇ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।

ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਉਹਨੂੰ ਜੰਗਲ 'ਚ ਛੱਡ ਆਏ। ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਧੂਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਤੁਰੰਤ ਭੇਸ ਬਦਲ ਕੇ ਜੰਗਲ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਬੜੀ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।

ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸੱਚ-ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਉਹਨੇ ਤੇ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਇਹ ਨਾਟਕ ਰਚਿਆ ਸੀ । ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਬੇਹੱਦ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਈ। ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਦਾ ਮੀਤ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ । ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਉਹਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸੁਖੀ-ਸੁਖੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ।

"ਹੁਣ ਬੋਲ ਵਿਕਰਮਾਦਿੱਤ ।” ਇਥੋਂ ਤਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ- "ਹਾਲਾਂਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਵਰ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਪਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲੀ,