ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਠੀਕ ਹਨ।"

“ਰੂੰ 'ਚ ਲੁਕਿਆ ਵਾਲ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਚੁਭਿਆ ?" ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਆਖਿਆ।

“ਉਹ ਵਾਲ ਇਸ ਕਰਕੇ ਚੁਭਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਦੇ 'ਚ ਬਦਬੂ ਸੀ।" ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਆਖਿਆ- "ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੀਚ ਪਸ਼ੂ ਦਾ ਵਾਲ ਹੋਵੇਗਾ ।"

“ਤੂੰ ਠੀਕ ਆਖਦਾ ਏਂ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ !" ਬੇਤਾਲ ਹੱਸ ਪਿਆ।

ਉਹਨੇ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਪਕੜ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਆਪਣੀ ਇਸ ਸਫ਼ਲਤਾ 'ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਤੇਜ਼-ਤੇਜ਼ ਤੁਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਹੁਣ ਉਹ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ। ਉਹਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਤਕ ਜ਼ਰੂਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵੇਗਾ।

 

ਅਪਰਾਧੀ ਕੌਣ ?

ਬੇਤਾਲ ਕੋਲੋਂ ਭੱਜਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਉਦੇਸ਼ 'ਚ ਸਫ਼ਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਉਹ ਕਾਹਲੀ-ਕਾਹਲੀ ਤੁਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਬੇਤਾਲ ਚੁੱਪਚਾਪ ਪਿੱਠ 'ਤੇ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਬੋਲਿਆ-"ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ । ਜੇਕਰ ਸਫ਼ਰ ਅਜੇ ਕਾਫ਼ੀ ਪਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਇਕ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣ ਲੈ ।"

ਵਿਕਰਮ ਉਹਦੇ ਨਾ ਭੱਜਣ ਕਰਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਬੋਲਿਆ-“ਚੰਗਾ, ਸੁਣਾ।”

ਬੇਤਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ । ਪ੍ਰਾਚੀਨਕਾਲ 'ਚ ਚੰਦਿ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਇਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਉਹ ਰਿਸ਼ਟ-ਪੁਸ਼ਟ ਸੀ, ਪਰ ਸਰੀਰਕ ਪੱਖੋਂ ਬਦਸੂਰਤ ਸੀ । ਰੰਗ ਕਾਲਾ ਅਤੇ ਸ਼ਕਲ ਵੀ ਬੜੀ ਭੈੜੀ ਸੀ । ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ।