ਹਰੀ ਭਾਈ ਪੈਂਠ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਹੋ ਜਾਣ ਉੱਤੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋਣ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਇੰਗਲੈਂਡ ਆਏ ਸਨ। ਦੋ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸੋਸ਼ਲ ਸਿਕਿਉਰਿਟੀ ਕੋਲੋਂ ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਸਹੂਲਤਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਅਧਿਕਾਰ-ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦਾ ਗੌਰਵ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਅੰਗ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੌਂਸਲ ਕੋਲੋਂ ਵੱਖਰੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਦਾ ਹੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਹੱਕ ਕਿਵੇਂ ਹਾਸਲ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਉਹ ਆਪਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਾਮਾਨ ਚੁੱਕ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਸਮੇਤ, ਬੇ-ਘਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਵਾਲੇ ਦਫ਼ਤਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੌਂਸਲ ਵੱਲੋਂ ਫਲੈਟ ਮਿਲ ਗਿਆ।
ਆਪਣੇ ਨੂੰਹ-ਪੁੱਤ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰੇ ਰਹਿ ਕੇ ਉਹ ਦੁਖੀ ਹਨ ਜਾਂ ਸੁਖੀ, ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਪਿੰਗ ਸੈਂਟਰ ਵਿਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਆਪਣੇ ਗੋਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਆਪਣੀ ਇਕੱਲ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਹੱਥੋਂ ਦੁਖੀ ਜਾਪਦੇ ਹਨ; ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਦੇ ਕੁਸੰਸਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਖੋਖਲੇ ਅਭਿਮਾਨ ਦਾ ਰੋਣਾ ਰੋਂਦੇ ਹਨ; ਪੁੱਤ ਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਜਾਲੇ ਜਫਰਾਂ ਦੇ ਬਦਲੇ ਵਿਚ ਪੁੱਤ੍ਰ ਵਲੋਂ ਕਪੁੱਤ੍ਰਤਾ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਅਪਣਾਇਆ ਜਾਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਕੋਸਦੇ ਹਨ; ਅਤੇ ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਉਸ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਦੀ ਉਸਤਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੁਢਾਪੇ ਨੂੰ ਨੂੰਹ-ਪੁੱਤ ਦੇ ਰਹਿਮ ਉੱਤੇ ਰੁਲਦੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਏਧਰ ਰਵੀ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਉਦਾਸ ਹੈ। ਆਸ ਪਾਸ ਵਿਚ ਵੱਸਦੇ ਤਿੰਨ ਗੁਜਰਾਤੀ ਪਰਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤੀਵੀਆਂ ਘਰਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਖਲੋਅ ਕੇ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ, ਰਵੀ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਪਰਵਾਰਕ ਰਵੱਈਏ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਕੋਈ ਗੁਜਰਾਤੀ ਔਰਤ ਸੁਗੰਧਾ ਨਾਲ ਸਹੋਲ ਪਾ ਕੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਨਹੀਂ। ਰਵੀ ਅਤੇ ਸੁਗੰਧਾ ਦੋਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸੁਮਨ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਘਰ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਉਸ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸੋ ਪਾਉਂਡ ਮਹੀਨਾ ਖ਼ਰਚ ਕਰ ਕੇ ਨਰਸਰੀ ਵਿਚ ਘਲਣਾ
