ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਚੇਤਾ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮੁਰੱਕਾ ਅਦਬ ਦੇ ਮਾਅਨੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਮੁੜ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਗੱਜ ਕੇ ਆਖਿਆ, "ਤੈਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਸ ਨੇ ਆਖਿਆ ਹੈ ?"

"ਮੈਨੂੰ ਮੈਅਨੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਮਾਸਟਰ ਜੀ।"

"ਤੈਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ? ਦੱਸ ਦੇ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ।"

"ਮੁਰੱਕਾ ਤਸਵੀਰਾਂ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਐਲਬਮ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।"

"ਅਤੇ ਅਦਬ ?"

"ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚਲੇ ਮਜ਼ਮੂਨ ਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ।"

ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਠਿਠੰਬਰ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਰੂਪ ਲਾਲ ਹੀ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਉਹ ਰਾਜ ਕੋਲ ਆਏ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਤੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ ਮੁਰੱਕਾ ਅਦਬ ਦੇ ਮਾਅਨੇ ?"

"ਤੁਸਾਂ ਦੱਸੇ ਨਹੀਂ, ਮਾਸਟਰ ਜੀ।"

"ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੂੰ ਕਿੰਨ ਦੱਸੋ ਹਨ ?" ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸਨ।

“ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ।".

"ਹੁਣੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਪਤਾ। ਚੱਲ ਓਏ ਰੂਪ ਲਾਲ, ਪਹਿਲਾਂ ਰਾਜ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਅੱਠ ਚਪੋੜਾਂ ਲਾ; ਉਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚਾਰ ਚਪੇੜਾਂ ਮਾਰ। ਸਾਰੀ ਕਲਾਸ ਖੜੀ ਰਹੇਗੀ, ਜਿਸ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਪੇੜਾਂ ਵੱਜਦੀਆਂ ਜਾਣਗੀਆਂ, ਉਹ ਬੈਠਦਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਹੋ ਜਾ ਸ਼ੁਰੂ।"

ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ ਸੋਚ ਰਹੇ ਸਾਂ ਕਿ ਅੱਜ ਖ਼ੈਰ ਨਹੀਂ। ਰੂਪ ਲਾਲ ਅਗਲੀਆਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਸਰਾਂ ਕੱਢੇਗਾ। ਬਾਰੀ ਸਾਲੀ ਰੁੜੀ ਦੀ ਸੁਣੀ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਰੂਪ ਲਾਲ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਤੋਂ ਨਾ ਹਿੱਲਿਆ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਖਿਆ, "ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ: ਚੱਲ ਆ ਏਧਰ।”

ਰੂਪ ਲਾਲ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਖਲੋਤਾ।

"ਰਾਜ ਦੇ ਅੱਠ ਚਪੇੜਾਂ ਲਾ।"

ਰੂਪ ਲਾਲ ਖਲੋਤਾ ਰਿਹਾ।

"ਮੈਂ ਕਹਿ ਰਹਾ ਹੂੰ ਆਠ ਚਪਤ ਲਗਾਓ ਇਸੇ।"

ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸੁਣਿਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ।

"ਲਗਾਤੇ ਹੋ ਯਾ ਦੂਸਰਾ ਤਰੀਕਾ ਕਰੂੰ ?"

ਰੂਪ ਲਾਲ ਚੁੱਪ ਸੀ।

"ਠੀਕ ਹੈ। ਚੱਲ ਓਏ ਰਾਜ ਤੂੰ ਇਸ ਦੇ ਦੋ ਚਪੇੜਾਂ ਲਾ।"

ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੂੰ ਚਪੇੜਾਂ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਰਾਜ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀ ਕੜਕਵੀਂ ਆਵਾਜ਼ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨੀ ਪਈ, "ਲਗਾਤੇ ਹੋ ਯਾ ਨਹੀਂ ?"

ਰਾਜ ਨੇ ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਦੋ ਪੋਲੀਆਂ ਪੋਲੀਆਂ ਚਪੇੜਾਂ ਰੂਪ ਲਾਲ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਛੁਹਾ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਖਿਆ, "ਇਹ ਚਪੇੜਾਂ ਹਨ ? ਉਰੇ ਆ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਾਂ ਚਪੇੜ ਕਿਵੇਂ ਮਾਰੀਦੀ ਹੈ।" ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਵਾਕ ਮੁੱਕਣ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸੇਰ ਪੱਕੇ ਹੱਥ ਦਾ ਕਰਾਰਾ ਥੱਪੜ ਰਾਜ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਉੱਤੇ ਜਾ