ਰਾਜ ਵਿਚ ਹੋਰ ਚਪੇੜਾਂ ਸਹਿਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਸ ਨੇ ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੂੰ ਦੋ ਕਰਾਰੀਆਂ ਚਪੇੜਾਂ ਮਾਰਨ ਵਿਚ ਹੀ ਭਲਾ ਸਮਝਿਆ।
ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, "ਇਹ ਹਨ ਚਪੇੜਾਂ। ਹੁਣ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਠ ਚਪੇੜਾਂ ਇਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਲਾ।"
ਰੂਪ ਲਾਲ ਅਹਿੱਲ ਸੀ।
"ਚੱਲ ਓਏ ਰਾਜ, ਲਾ ਉਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਦੋ ਹੋਰ।" ਆਗਿਆ ਦਾ ਪਾਲਨ ਹੋਇਆ। ਦੋ ਚਪੇੜਾਂ ਲੱਗ ਗਈਆਂ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੂੰ ਬਿਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਚਲੋ, ਅਬ ਕੁਮਾਰੀ ਬਾਰੀ ਹੈ।"
ਰੂਪ ਲਾਲ ਜਿਉਂ ਦਾ ਤਿਉਂ ਖਲੋਤਾ ਰਿਹਾ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚੋਂ ਬੈਂਤ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਆਖਿਆ। ਉਹ ਲੈ ਆਇਆ। ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਜਦੋਂ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਪੀੜ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ, ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਪਿੱਛੇ ਕਰ ਲਏ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਬੈਂਤ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ, ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਹ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ। ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਾ ਪਾਲਨ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਕ ਨਾਲਾਇਕ ਦੀ ਬਗਾਵਤ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਦੇ ?
ਰੂਪ ਲਾਲ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਮਾਰ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਦੀ ਪੀੜ ਜਮਾਤ ਦੇ ਬਾਕੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਹ ਚੀਸਾਂ ਵੱਟਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਕੁਝ ਇਕ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੰਝੂ ਵੀ ਵਹਿ ਤੁਰੇ। ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੁੰਦਿਆਂ ਸਾਰੀ ਜਮਾਤ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਏਨੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਕਿ ਨਾਲ ਦੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚੋਂ ਮਾਸਟਰ ਸ਼ਿਵ ਸਿੰਘ ਜੀ ਘਬਰਾਏ ਹੋਏ ਬਾਹਰ ਆਏ। ਸਾਡੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਾਸਟਰ ਤੇਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਬੈਂਤ ਖੋਹ ਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰਿਓਂ ਬਾਹਰ ਦਫ਼ਤਰ ਵੱਲ ਲੈ ਗਏ ਅਤੇ ਅੰਦਰ ਜਾ ਬਿਠਾਇਆ। ਆਪ ਮੁੜ ਕੇ ਸਾਡੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਪੁੱਛੀ। ਰਾਜ ਨੇ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ। ਸੁਣ ਕੇ ਮਾਸਟਰ ਸ਼ਿਵ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਰੂਪ ਲਾਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਪੁੱਤ੍ਰ, ਏਨੀ ਜ਼ਿੱਦ ਨਹੀਂ ਕਰੀਦੀ । ਉਹ ਤੇਰੇ ਉਸਤਾਦ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨਣਾ ਤੇਰਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਹੈ।" ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦੋ ਹੰਝੂ ਅਟਕੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਰੂਪ ਲਾਲ ਦੀਆਂ ਡਾਡਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ। ਮਾਸਟਰ ਸ਼ਿਵ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹ ਰੱਜ ਕੇ ਰੋਇਆ। ਮਨ ਹੌਲਾ ਕਰ ਲੈਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੁਕਮ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਮਾਸਟਰ ਜੀ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਾਰਿਆ। ਰਾਜ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿੱਦਾਂ ਮਾਰਾਂ ? ਇਹਨੂੰ ਕਦੇ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਪਈ। ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਵਜ੍ਹਾ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ।" ਉਹ ਫੇਰ ਕਿੱਸ ਪਿਆ।
ਕੁਰੂਕਸੇਤ੍ਰ ਵਿਚ ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਾ ਪਾਲਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅਰਜੁਣ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਜਮਾਤੀ ਰੂਪ ਲਾਲ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ।
