ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਉਹੋ ਦੇਬੂ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉੱਤੇ ਵਿਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਉਸ ਵਿਦਾਇਗੀ ਅਤੇ ਇਸ ਮਿਲਾਪ ਵਿਚਲੇ ਤੀਹ-ਬੱਤੀ ਸਾਲ ਉਸ ਦੀ ਚੇਤਾ-ਸ਼ਕਤੀ ਵਿਚੋਂ ਉਕੋ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਏ ਸਨ । ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਏਨੀ  ਛੇਤੀ, ਏਨੇ ਵੱਡੇ ਕਿਵੇਂ ਅਤੇ ਕਿਉਂ ਹੋ ਜਾਈਦਾ ਹੈ। ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਉਸ ਦਾ ਜੀ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਮੁੜ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਬਣ ਜਾਣ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਧੂਰੇ ਬਚਪਨ ਨੂੰ ਭਰਪੂਰਤਾ ਨਾਲ ਜੀ ਸਕੇ। ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਉਹ ਨਿੱਕੀ ਜਹੀ ਦੇਬੋ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਜਾ ਚੰਬੜੀ। ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਭੈਣ ਦਾ ਅਸੱਭਿਅ, ਪੂਰਬੀ ਵਤੀਰਾ ਕੁਝ ਓਪਰਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਾ।

ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਲੱਢੇ ਵੇਲੇ ਦੀ ਚਾਹ ਦੇ ਕੇ ਦੇਬੋ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਵੀਰ ਲਈ ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦੇ ਆਹਰ ਵਿਚ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਾਦ ਸੀ ਕਿ 'ਦੇਬੂ ਨੂੰ ਗੁੜ ਵਾਲੇ ਮਿੱਠੇ ਚੋਲ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਸਨ। ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਉਹ ਕਈ ਵੇਰ, ਮਿੱਠੇ ਚੌਲਾਂ ਤੋਂ ਦੇਬੇ ਨਾਲ ਲੜਿਆ ਅਤੇ ਰੁੱਸਿਆ ਸੀ। ਗੁੜ ਦੇ ਮਿੱਠੇ ਚੌਲ ਬਣਾਉਂਦੀ ਦੋਬੋ ਦਾ ਚਾਅ ਵਿਦੁਰ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਫ਼ਰਕ ਸਿਰਫ਼ ਏਨਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਚੌਲਾਂ ਵਿਚ ਗੁੜ ਪਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲੀ। 'ਦੇਬੂ' ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਕੇ ਮਿੱਠੇ ਚੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਖਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। 'ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ' ਨੇ ਖਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚੌਲਾਂ ਵਾਲੀ ਪਲੇਟ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣਿਓਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਦੇਬੋ ਨੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੀਰ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਪੱਛਮੀ ਸਭਿਅਤਾ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਦੱਬੇ ਗੁਰਦੇਵ ਸਿੰਘ ਵਿਚੋਂ 'ਦੇਬੂ' ਅਲੋਪ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਦੇਬੇ ਯਥਾਰਥ ਦਾ ਟਾਕਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ