ਗਾੱਡ ਬਲੈੱਸ ਯੂ

ਦੋ ਜਨਵਰੀ ਦਾ ਵਲੈਤੀ ਦਿਨ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਠੰਢਾ, ਸਿੱਲ੍ਹਾ ਅਤੇ ਘਸਮੈਲਾ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਦੀ ਸੇਲ ਦਾ ਚਾਅ ਕਦੇ ਸਲ੍ਹਾਬਿਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ। ਉਹ ਦਿਨ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਠੰਢਾ ਸੀ: ਸਿੱਲ੍ਹਾ ਅਤੇ ਘਸਮੈਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੁਲਾਇਮ ਸਿਆਲੀ ਧੁੱਪ ਮਹਿਸੂਸੀ ਭਾਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਸਕਦੀ, ਵੇਖੀ ਤਾਂ ਜਾ ਹੀ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਚਲੋਂ ਠੰਢੀ ਹੀ ਸਹੀ, ਧੁੱਪ ਤਾਂ ਧੁੱਪ ਹੀ ਹੈ; ਉਹ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿੱਘੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਨਿੱਘੀ ਦਿਸਦੀ ਧੁੱਪ ਨੇ ਆਕਸਫੋਰਡ ਸਟ੍ਰੀਟ ਦੀ ਭੀੜ ਨੂੰ ਸਵਾਈ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਧੁੱਪ-ਧੋਤੇ ਲੰਡਨ ਦਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਉੱਨ ਵਲ੍ਹੇਟੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਨਾਲ ਖਚਾ ਖਚ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਮਾਰਬਲ ਆਰਚ ਸਟੇਸ਼ਨ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਸੀ.ਐਂਡ.ਏ. ਸਟੋਰ ਵਿਚ ਪੁੱਜੇ।

"ਕਿੰਨੀ ਭੀੜ ਹੈ।" ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਸੁਭਾਵਕ ਹੀ ਆਖਿਆ ਗਿਆ।

“ਭੀੜ ਹੈ ? ਪੂਰਾ ਸਾਲ ਉਡੀਕਦੇ ਹਨ ਲੋਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਰੋਣਕਾਂ ਨੂੰ।" ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੇ ਆਖਿਆ ਹੋਵੇ, 'ਮੂੰਹ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰੋ।' ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨੋਂ ਹਟ ਕੇ ਮੂੰਹ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ।

ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮੇਚ ਦੇ ਕਪੜਿਆਂ ਦੀ ਚੋਣ ਦਾ ਇੱਕ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ; ਪਰ ਇੱਕ ਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਾਰੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਜਾਪਦੇ ਸਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਲਾਗਲੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਬੇ-ਖ਼ਬਰ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਮਗਨ ਜਿਹਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਆਲਾ ਦੁਆਲਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਮਗਨ ਲੋਕ ਕਿੰਨੇ ਸੁਹਣੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। 'ਬਹੁ ਮਾਹਿ ਇਕੋਲਾ' ਹੋਣ ਵਿਚ ਕਿੰਨੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਹੈ॥

ਪੰਜ-ਛੇ ਅਰਬਾਂ ਨਾਲ ਅੱਠ-ਦਸ ਔਰਤਾਂ ਤੁਰੀਆਂ ਫਿਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਹਰ ਆਦਮੀ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਇਕ ਸਾਪਿੰਗ ਬਾਸਕਿਟ ਅਤੇ ਹਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੋਲ ਇਕ ਟ੍ਰਾਲੀ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਅਰਬੀ ਲਿਬਾਸ ਵਿਚ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਸਟਾਲ ਉੱਤੇ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਕਪੜੇ ਪਸੰਦ ਕਰਨੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਉਦੋਂ ਔਰਤਾਂ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹਾਂ ਉੱਤੋਂ ਬੁਰਕੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਸਿਰ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਪਿੱਛੇ ਸੁੱਟ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਸਟੋਰ ਦੇ ਇਕ ਹਿੱਸੇ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸੇ ਵੱਲ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਦੋਂ ਉਸੇ ਪੱਲੇ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟ ਕੇ ਮੂੰਹ ਢੱਕ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਮੂੰਹ ਢੱਕ ਕੇ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਇਕ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੀ ਟ੍ਰਾਲੀ ਦਾ ਪਹੀਆ ਇਕ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ ਕੁੜੀ ਦੀ ਅੱਡੀ ਵਿਚ ਜਾ ਵੱਜਾ। ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਪਿਨੀਆਂ ਤੱਕ ਉੱਚੇ ਬੂਟ ਨਾ ਪਾਏ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਚੋਖੀ ਸੱਟ ਲੱਗ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਖ਼ੈਰ! ਗੋਰੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਦੀ ਸੱਟ ਨਾਲੋਂ ਆਪਣੇ ਬੂਟਾਂ ਦੀ ਚਿੰਤਾ