ਸੁਰਚਨਾ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਸਰਬਜੀਤ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਸਾਡਾ ਪਹਿਲਾ ਬੱਚਾ ਬਰਮਿੰਘਮ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਂ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ ਦੀ ਗੋਦੀ ਦੀ ਗੁਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਵੇ। ਬਰਮਿੰਘਮ ਦੇ ਵਧੀਆ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਨਿਪਰਾਜ ਦੇ ਜਨਮ ਉੱਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਕਰਮ ਕੌਰ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਲੰਮੀਂ ਪਤਝੜ ਨੇ ਛੋਟੀ ਜਹੀ ਬਹਾਰ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਿਆ। ਪੋਤ੍ਰੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੇਖਣਾ ਕਰਮ ਕੌਰ ਦੇ ਭਾਗਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਰਬਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਇਲਾਜ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਈ ਉਹ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਬੁੱਧੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਉਸ ਕੋਲ ਇਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ, ਉਹ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਕਰਦੀ, "ਨਿੱਪੂ ਦੇ ਬਾਪੂ, ਤੂੰ ਇਕੱਲਾ ਕਿਵੇਂ ਜੀਵੇਂਗਾ ?" ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤਸੱਲੀ ਦੇਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ, "ਕੋਈ ਨਾ, ਕਰਮ ਕੋਰੇ, ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ।" ਪਰ ਉਹ ਚਲੇ ਗਈ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਇਕੱਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਿਊਂਦਾ ਵੀ ਰਿਹਾ, ਸਾਇਦ ਸੁਰੇਸ ਦੇ ਸਹਾਰੇ। ਇਹ ਸਹਾਰਾ ਵੀ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਤਕ ਨਾ ਤਗਿਆ। ਸੁਰੇਸ਼ ਦੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਜਿਤੇਂਦ੍ਰ ਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਚੰਗੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਵਿਆਹ ਵੀ ਓਧਰੇ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਵੈਨਕੂਵਰ ਲੈ ਗਿਆ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ, ਸੁਰੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਨਾ ਰੱਖ ਸਕਿਆ। ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਦੇ ਵਸੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ; ਮਕਾਨ ਦਾ ਸੌਦਾ ਥੋੜਾ ਸੀ, ਇਹ ਕਿ ਕੁਝ ਪੈਸਿਆ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ।
ਸੁਰਚਨਾ ਨੇ ਇਕਨਾਮਿਕਸ ਅਤੇ ਅਕਾਊਂਟੈਂਸੀ ਵਿਚ ਡਿਗਰੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਨਿਪਰਾਜ ਅਤੇ ਸੁਕ੍ਰਿਤੀ ਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਵੱਲੋਂ ਕੁਝ ਵਿਹਲੀ ਹੋ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਐੱਮ.ਬੀ.ਏ. ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਐਵੇਂ ਖੇਡ ਖੇਡ ਵਿਚ ਬਾਰਕਲੇ ਬੈਂਕ ਦੀ ਕਿਸੇ ਐਡ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਅਰਜ਼ੀ ਘੱਲ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਥੋੜੀ ਜਹੀ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਅਤੇ ਸਾਲ ਕੁ ਦੇ ਤਜਰਬੇ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਨੇਜਰ ਦੀ ਪਦਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਗਈ। ਆਪਣੇ ਪਰਵਾਰਕ ਅਤੇ ਸੰਸਾਰਕ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਸਰਚਨਾ ਅਤੇ ਸਰਬਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਚੇਤਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲਦਾ। ਉਹ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਕ ਵੇਰ ਬਰਮਿੰਘਮ ਆ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਨਿਪਰਾਜ ਅਤੇ ਸੁਕ੍ਰਿਤੀ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਨਾਲ ਲਿਆਉਂਦੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਬੇ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਸਿਖਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਸਤਿਕਾਰ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤਰੂਪ ਬਣਾਉਂਦੇ। ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਇਉਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਨਿਪਰਾਜ ਅਤੇ ਸੁਕ੍ਰਿਤੀ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪੋਤਾ-ਪੋਤੀ ਹਨ, ਪਰ ਜਿਸ ਅਪਣੱਤ ਨਾਲ ਉਹ ਬਾਬੇ ਦੇ ਗਲ ਨੂੰ ਚੰਬੜਦੇ ਅਤੇ ਮੋਢਿਆਂ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸਨ, ਉਹ ਕਿਸੇ ਸ਼ੱਕ ਦੀ
