ਅਤੇ ਸੁਰਚਨਾ ਬਰਮਿੰਘਮ ਆ ਗਏ। ਕਰਮ ਕੌਰ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਉਸੇ ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਪਏ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਰਬਜੀਤ ਅਤੇ ਸੁਰਚਨਾ ਨੂੰ ਆਖ਼ਰੀ ਅਸੀਸ ਦਿੰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ, "ਪੁੱਤ, ਤੁਸਾਂ ਬਹੁਤ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਆ ਮੇਰੀ ਬਾਬਾ ਸੇ; ਜੁਗ ਜੁਗ ਜੀਓ: ਰੱਬ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਦੇਵੇ; ਬੂਟਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਗੱਲ ਠੀਕ ਆ...ਮੇਰਾ ਹਾਜ਼ਮਾ...।" ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਈ: ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ।

ਸੁਰਚਨਾ ਦੀ ਗੱਲ ਠੀਕ ਸੀ । ਸਰਬਜੀਤ ਦੇ ਜਨਮ ਉੱਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਮੁਸ਼ ਬਹੁਤ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਆਰਥਕ ਮੰਦਵਾੜੇ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠਾਂ ਦੱਬੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਹੋਰ ਕਈ ਮੌਕੇ ਆਏ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਦੱਬੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ। ਸੁਰਚਨਾ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, "ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਪੋਰੇ ਦੇ ਜਨਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਕਿਹੜੇ ਭਾਰ ਹੇਠਾਂ ਦੱਬ ਗਈ ਹੈ ?"

"ਕੀ ਕਿਹਾ ਜੇ ?" ਸਰਬਜੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।

"ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ, ਸਰਬੀ। ਜਰਾ ਉੱਚੀ ਸੱਚਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।"

"ਸਾਡਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸਾਂਝਾ ਹੈ।"

"ਹਾਂ, ਸਰਬੀ; ਸੋਚ ਰਹੀ ਹਾਂ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਅੰਬਾਰ ਹਨ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ।

ਸਾਡੀਆਂ ਕਈ ਸੂਖਮ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੰਬਾਰਾਂ ਦੀ ਸਥੂਲਤਾ ਹੇਠ ਦੱਬੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਕੋਲੋਂ ਕੀ ਭੁੱਲ ਹੋਈ ਹੈ; ਸ਼ਾਇਦ ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ ।"

"ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ?"

"ਸਾਡੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚ ਪੋਤੇ-ਪੋਤੀਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਦੀ ਰੀਬ ਰੱਬ ਨੇ ਹੀ ਪਾਈ ਹੋਵੇਗੀ ।"

"ਨਿਊਯਾਰਕ ਕੋਈ ਦੂਰ ਥੋੜਾ ਹੈ ?"

"ਬਰਮਿੰਘਮ ਤੋਂ ਲੰਡਨ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੂਰ ਹੈ, ਸਰਬੀ ?"