ਕਿਸ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਸੇ ਇਕ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਗੂਹੜਾ ਮਿੱਤ੍ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾਇਆ: ਉਹ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਗੂਹੜਾ ਮਿੱਤ੍ਰ ਸੀ।
ਸੈਂਤੀ ਸਾਲ ਬਲੈਂਚਰਡਜ਼ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਕਿਸ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਦੇ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਪੰਜਾਬੀ ਚਿਹਰੇ ਅਲੋਪ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਕੁੱਝ ਇਕ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਯਾਤਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਇਕ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਬਦਲ ਲਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਇੱਲਫਰਡ, ਗੈਟਸਹਿੱਲ ਅਤੇ ਕਲੇਹਾਲ ਆਦਿਕ ਚੰਗੇਰੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ। ਈਸਟ ਹੋਮ ਵਿਚ ਮਦਰਾਸੀਆਂ, ਸਿਲੋਨੀਆਂ, ਗੁਜਰਾਤੀਆਂ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਯੌਰਪ ਤੋਂ ਆਏ ਰਿਫ਼ਿਊਜੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਕੁੱਝ ਇਕ ਪੰਜਾਬੀ ਚਿਹਰੇ ਵੀ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦਾ ਵੀ ਸੀ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਾਪਿਆਂ-ਬਾਬਿਆਂ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਵੜੀ ਕਈ ਵੇਰ ਉਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿਚ ਗਏ ਸਨ। ਲਗਪਗ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਟਾਫੀ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ (ਪਿਤਾ ਦੇ ਕਹਿਣ ਉੱਤੇ) 'ਥੈਂਕ ਯੂ' ਆਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਉਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸਨ ਵੇਖਦੇ। ਟਾਫੀ ਦੀ ਮਿਠਾਸ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਮੂੰਹ ਦਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ । ਹੁਣ ਉਹ ਆਪ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਬਣ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਟਾਫੀਆਂ ਨਾ ਖਾਣ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਟਾਫੀਆਂ ਉੱਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤਾ ਮਹੱਤਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਦਾ।
ਕ੍ਰਿਸ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹਾਈ ਸਟ੍ਰੀਟ ਦਾ ਇਕ ਚੱਕਰ ਜ਼ਰੂਰ ਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਬਰਜਿਸ ਰੋਡ ਦੇ ਫੁੱਟਪਾਸ ਉੱਤੇ ਸੋਟੀ ਫੜੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਾਹਮਣਿਉਂ ਤੁਰੇ ਆਉਂਦੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਤੋਰ ਹੋਰ ਮੱਧਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਦਮੀ ਪੰਜ-ਸੱਤ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਵਿੱਥ ਉੱਤੇ ਪੁੱਜ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਕ੍ਰਿਸ ਖੜਾ ਹੋ ਕੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਦਮੀ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਕਿਸ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ। ਹਾਈ ਸਟ੍ਰੀਟ ਤਕ ਪੁੱਜਦਿਆਂ ਪੁੱਜਦਿਆਂ ਉਹ ਚਾਰ-ਪੰਜ ਵੇਰ । ਜ਼ਰੂਰ ਰੁਕਦਾ; ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਗੁਆਚੇ ਮਿੱਤ੍ਰ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਪਛਾਣਨ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦਾ ਆਪਣੀ ਤੱਕਣੀ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਆ ਰਹੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਚੇਤਾ-ਸ਼ਕਤੀ ਵਿਚ ਉਜਾਗਰ ਕਰਨ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦਾ ਭਾਰ ਚੁੱਕੀ ਅਗੇਰੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ।
ਹਾਈ ਸਟ੍ਰੀਟ ਉੱਤੇ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਇਹ ਰਵੱਈਆ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੋਵੇ ਕਿ "ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਬੇ-ਲੋੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ; ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ ਆਪਣਿਆਂ ਅਤੇ ਓਪਰਿਆਂ ਵਿਚ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੈ! ਕਿੰਨਾ ਗਲਤ ਸੀ ਉਸ ਦਾ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਆਪਣਿਆਂ ਦਾ ਮੋਹ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ
