ਇਸ ਜਿੰਦ ਹੋਈ ਜਿੰਦਹੀਨ ਨੂੰ
ਹੁਣ ਛੁਹ ਲਾ 'ਜਿੰਦੜੀ ਪਾਣ
ਕੁਈ ਬਿਜਲੀ ਹੋਕੇ ਆ ਛੁਹੀ
ਕੁਈ ਛੇੜੀ ਥਰਰ ਥਰਾਣ।
ਕੁਈ ਤਾਰਾ ਬਲਦਾ ਉੱਡਦਾ
ਹੋ ਉਤਰੀ ਛੇਤੀ ਹੇਠ,
ਲਸ ਨੀਲੀ ਨੀਲੀ ਥਰਕਵੀ
ਛੁਹ ਦੇਕੇ ਭਰ ਦੇ ਤ੍ਰਾਣ !
ਕੁਈ ਤੇਜ ਅਲਾਂਬਾ ਆਪਣਾ
ਲੈ ਸੂਰਜ ਵਾਂਙੂ ਆਉ।
ਤੇ ਕਿਰਨ-ਤੀਰ ਘੱਲ ਪੋੜਵੇਂ
ਖਿਚ ਅਪਣਾ ਤੀਰ ਕਮਾਣ।
ਯਾ ਮਿਕਨਾਤੀਸੀ ਛੁਹ ਕੁਈ
ਅਵੇ ਤੂੰ ਚੁੰਬਕ ਦੇ ਮੇਰੁ !
ਹੁਣ ਥਰਰ ਕਰੇਂਦੀ ਲਾਇਕੇ,
ਇਹ ਜੀਉਂਦੇ ਕਰਦੇਹ ਪ੍ਰਾਣ।
ਹਾਂ ਪਾਰਸ-ਨੁਹਕਰ ਨਾਲ ਹੁਣ, ਕੁਈ ਪੱਕਾ ਕਰੀ ਵਟਾਉ,
ਜਿੰਦ ਨ ਹੁਇ ਜਿੰਦਹੀਨ ਮੁੜ,
ਪਵੇ ਨ ਕੋਈ ਕਾਣ। ੧੬
