ਇਕ ਸ੍ਵਰਤਾ

ਜੁ ਤਾਰ ਕਲਗ਼ੀ ਦੀ ਹਿਲ ਰਹੀ ਹੈ,

ਉ ਤਰਬ ਦਿਲ ਦੀ ਕੰਬਾ ਰਹੀ ਹੈ,

ਜੁ ਤਾਰ ਓ ਧੁਨਿ ਵਜਾ ਰਹੀ ਹੈ

ਸੁ ਤਰਬ ਮੇਰੀ ਛਿੜਾ ਰਹੀ ਹੈ।

ਨ ਕਾਰ ਕੋਈ ਨ ਜ਼ੋਰ ਕੋਈ,

ਹਿਸਾਬ ਕੋਈ ਨ ਗਿਣਨ ਗਿਣਤੀ,

ਸੁਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਏ ਤਰਬ ਆਪੇ

ਜੁ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਸੁਣਾ ਰਹੀ ਹੈ।

ਜਿ ਨੂਰ ਅਰਸ਼ੀ ਨੇ ਗਿਣੇਂ 'ਤੇਰਾਂ'

ਤੇ 'ਤੇਰਾਂ' 'ਤੇਰਾਂ' ਦੀ ਧੁਨਿ ਲਗੀ ਹੈ,

'ਮੇਰਾ' 'ਮੇਰਾ' ਦੀ ਧੁਨਿ ਅਰਸ਼ ਤੋਂ

ਧਾਈ ਮਿਲਨੇ ਨੂੰ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।

ਦਿਹ ਛੱਡ ਸਾਕੀ ਨ ਭਰ ਪਿਆਲੇ,

ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਲਾ ਦੇ ਸੁਰਾਹੀ ਸਾਰੀ,

ਕਿ ਤਾਰ ਬੱਝੀ ਨ ਹੋਇ ਢਿੱਲੀ

ਜੁ ਐਸ ਵੇਲੇ ਕਸਾ ਰਹੀ ਹੈ।

ਪੁਚਾ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲ-ਦੁਆ ਏ ਸਾਡੀ

ਤੂੰ ਬਾਗ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਬਾਗ਼ਬਾਂ ਨੂੰ

ਮਰਜ਼ੀ ਸਾਡੀ ਉਹ ਸੁਰ ਵਜਾਵੇ

ਰਜ਼ਾ ਤੁਸਾਡੀ ਜੁ ਗਾ ਰਹੀ ਹੈ। ੧੭