ਤੇਰੀ ਕਮਾਲ ਸੈਨਤ, ਮਸਤਾਂ ਦੇ ਸਰਵਰਾ !
ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹੇ ਚਕੇਰਾ ਚੋਗਾ ਹੈ ਭਾਲਦਾ,
ਉਸ ਦੇ ਨ ਰੂਪ ਰੰਗ ਵਲ ਨੈਣਾਂ ਉਛਾਲਦਾ।
ਘੁੰਮੇ ਵਿਚ ਕੰਕਰਾਂ ਦੇ ਦਾਣੇ ਨੂੰ ਠੂੰਗਦਾ,
ਛਹਿਬਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸੂਰਤ ਰੱਤੀ ਨ ਖ੍ਯਾਲਦਾ।
ਸ਼ਾਮਾਂ ਨੂੰ ਝੁੰਡ ਤਾਰੇ ਨਿਕਲਨ ਅਕਾਸ਼ ਤੇ
ਗ਼ਮਜ਼ੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੇਖਣ ਅਖ ਨਾ ਦਿਖਾਲਦਾ।
ਐਪਰ ਜਦੋਂ ਅਕਾਸ਼ੀਂ ਦਿਸ ਚੰਦ ਆਂਵਦਾ
ਨਜ਼ਰਾਂ ਅਕਾਸ਼ ਗਡਦਾ ਖਿਚ ਖਾ ਕਮਾਲ ਦਾ।
ਕੁਹਕੇ ਹੋ ਬੇਖ਼ੁਦਾ ਤੇ ਉੱਛਾਲੇ ਖਾਂਵਦਾ,
ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ ਨੂਰ ਚੰਦ ਦੇ ਚੋਗੇ ਤੇ ਪਾਲਦਾ।
ਚੜ੍ਹ ਪੀਂਘ ਬੇਖ਼ੁਦੀ ਦੀ ਖ਼ੁਦੀਆਂ ਤੇ ਝੂਟਦਾ
ਆਪੇ ਹੀ ਅਪਨ ਆਪਾ ਦਿਲਬਰ ਤੇ ਘਾਲਦਾ।
ਕੀ ਖਿੱਚ ਓਸ ਨੂਰ ਦੀ ਉਸ ਅੱਖ ਵਸ ਰਹੀ,
ਸਾਰਾ ਹੀ ਖਿੱਚ ਹੋ ਗਿਆ ਖਿਚਿਆ ਜਮਾਲ ਦਾ।
ਝਲਕੇ ਚਕੋਰ ਨੈਣੀਂ ਕੀ ਰੰਗ ਚਾੜ੍ਹਿਆ
ਕਦਮਾਂ 'ਚ ਯਮਨ ਭਰਿਆ ਮੋਰਾਂ ਦੀ ਚਾਲ ਦਾ।
