ਕਲ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਾਕੀ ਦਾਖਾਂ ਨਿਚੋੜਦਾ:
ਗੈਬੋਂ ਕੁਈ ਹੈ ਖਿੱਚ ਦੇ ਡੋਰੇ ਸਮ੍ਹਾਲਦਾ।
ਦਾਤਾ ਓ ਮਸਤ ਮੇਰਾ ਉੱਛਲਕੇ ਉਲਰਿਆ
ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਾਇਓ ਸੂ 'ਅੱਖ-ਡੋਰੇ ਲਾਲ ਦਾ।
ਖਿਚ ਖਾ ਗਿਆ ਕਲੇਜਾ, ਧੂ ਪੈ ਗਈ ਅਗੰਮੀ;
ਲਾਲੀ ਨੇ ਰੰਗ ਲਾਯਾ ਅਪਣੇ ਗੁਲਾਲ ਦਾ।
ਤੇਰੀ ਕਮਾਲ ਸੈਨਤ, ਮਸਤਾਂ ਦੇ ਸਰਵਰਾ !
ਬੇਹੋਸ਼ੀਆਂ ਉਛਾਲੇਂ, ਜਿੰਦੀਆਂ ਜਿਵਾਲਦਾ। ੩੪
