ਅੰਗ ਅੰਗ ਗਏ ਹੰਘ

ਨੈਣ ਸੁਕੇ ਹੋ ਰੋ ਸਖੀ !

ਵਿਲਕ ਵਿਲਕ ਕੇ ਸੰਘ,

ਰਾਤੀਂ ਜਾਗੇ ਕਟਦਿਆਂ

ਅੰਗ ਅੰਗ ਗਏ ਹੰਘ।

ਸਾਜਨ ਗਏ ਬਿਦੇਸ਼ ਨੂੰ

ਸੁੰਞਾ ਕਰ ਗਏ ਦੇਸ,

ਸੁੰਞੀ ਸਿਹਜਾ ਰਹਿ ਗਈ

ਸੁੰਞੇ ਰਹੇ ਪਲੰਘ।

ਪੰਛੀ ਉਡ ਉਡ ਜਾ ਮਿਲਨ

ਕਦੇ ਜਿ ਵਿੱਛੜ ਜਾਣ,

ਸਾਂਈਂ ਦਰ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ

ਸੁਹਣੇ ਮਿਲ ਪਏ ਫੰਘ।

ਰਸਤਾ ਮਾਹੀ ਜੇ ਭੁਲੇ,

ਭੁਲ੍ਯਾ ਆ ਜਏ ਦੇਸ,

ਭੁਲ੍ਯਾ ਵਿਹੜੇ ਆ ਵੜੇ,

ਅੰਦਰ ਆਵੇ ਲੰਘ;

ਤਾਣ ਭਰੇ ਫਿਰ ਦੇਹ ਵਿਚ

ਮਨ ਤਨ ਹਰਿਆ ਹੋਇ,

ਤਰੋ ਤਾਜ਼ ਹੋ ਜਾਣ ਜੋ

ਅੰਗ ਅੰਗ ਰਹੇ ਹੰਘ। ੩੭