ਸ਼ੰਕ੍ਰਾਚਾਰਯ

ਉਚੇਰੇ ਤੋਂ ਉਚੇਰੇ ਆ ਤੁਸੀਂ ਬੈਠੇ ਗੁਸਾਈਂ ਜੀ !

ਸਿਰੀ ਨਗਰੇ ਬੀ ਚੜ੍ਹ ਉੱਚੇ ਸਮਾਧੀ ਹੈ ਲਗਾਈ ਜੀ !

ਕਰੋ ਖੇਚਲ ਚਲੇ ਹੇਠਾਂ ਤੇ ਤੱਕੋ ਕੌਮ ਅਪਣੀ ਨੂੰ

ਉਹ ਮਰਦੀ ਹੈ, ਕਦੇ ਜਿਹੜੀ ਅਚਾਰਜ ਜੀ! ਜਗਾਈ ਸੀ।

ਸੁਆਰਥ ਹਥ ਵਿਕੇ ਐਸੇ ਨ ਕੁਰਬਾਨੀ ਹੈ ਸਾਂਝੇ ਕੰਮ

 ਪਏ ਪਿੰਜਰੇ ਬਟੇਰੇ ਜਿਉਂ ਲੜਨ ਆਪੋ 'ਚ ਭਾਈ ਜੀ !

ਅਕਲ ਗਿਣਤੀ ਤੇ ਦੌਲਤ ਹੈ ਅਜੇ ਪੱਲੇ ਬਤੇਰੀ ਪਰ

ਵਿਕੋਲਿੱਤ੍ਰੇ, ਜਿਵੇਂ ਮਣਕੇ ਟੁਟੀ ਮਾਲਾ ਦੇ, ਸਾਂਈ ਜੀ !

ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਓਤਨੇ ਜਿਤਨੇ ਕਿ ਦੇਖਣਹਾਰ ਨੈਣਾਂ ਹਨ,

ਵਖੋ ਵਖ ਸੇਧ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਵਖੇਵੇਂ ਨਜ਼ਰ ਆਈ ਜੀ !

ਕਈ ਵਾਰੀ ਅਣਖ ਸਾਰੀ ਹੈ ਰੁਲ ਚੁੱਕੀ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਵਿਚ,

ਹੈ ਗ਼ੈਰਤ ਮਿਟ ਚੁਕੀ ਸ਼ੰਕਰ !ਨ ਬਾਕੀ ਆਨ ਰਾਈ ਜੀ ।

ਬਣਾਂਦੇ ਹਨ ਗਿਰਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸਾਰਨ ਫੇਰ ਢਾਹ ਸਿੱਟਣ

ਇਹੋ ਹੀ ਖੇਲ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਗਿਰੀ ਇਸ ਕੌਮ ਚਾਈ ਜੀ !

ਸਿਸਕਦੀ ਹੈ, ਸਥਰ ਲੱਥੀ, ਕੁਰਾੜੀ ਜਿੰਦ ਹੈ ਇਸ ਦੀ,

ਚਲੋ ਹੇਠਾਂ ਹੇ ਆਚਾਰਯ ! ਦਿਓ ਕੋਈ ਦਵਾਈ ਜੀ !

ਸੁਆਰਥ ਫੌਂਟ ਚਲ ਸੀਵੇਂ ਤਿ ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼ੀ ਮਲ੍ਹਮ ਲਾਓ,

ਉ ਬੂਟੀ ਘੋਲ ਪ੍ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਦਿਓ ਇਸ ਨੂੰ ਪਿਲਾਈ ਜੀ!

ਹਾਂ, ਜੀਦੀ ਹੈ ਅਜੇ ਸ਼ੰਕਰ ! ਜਬਾੜੇ ਮੌਤ ਵਿਚ ਬੈਠੀ

ਜਿ ਕੁਛ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਹੈ ਬਹੁੜਨ ਦਾ, ਗੁਸਾਈ ਜੀ!੪੫