ਪਰ ਤਰਕੇ-ਤਾਅੱਲੁਕ ਤੋ ਬਹੁਤ ਖ਼ਵਾਰ ਕਰੇ ਹੈ
ਇਸ ਸ਼ਹਰ ਮੇਂ ਹੋ ਜੁੰਬਿਸ਼-ਏ-ਲਬ ਕਾ ਕਿਸੇ ਯਾਰਾ
ਯਾਂ ਜੁੰਬਿਸ਼-ਏ-ਮਿਜ਼ਗਾਂ ਭੀ ਗੁਨਹਗਾਰ ਕਰੇ ਹੈ
ਤੂ ਲਾਖ 'ਫ਼ਰਾਜ਼' ਅਪਨੀ ਸ਼ਿਕਸਤੋਂ ਕੋ ਛੁਪਾਏ
ਯਹ ਚੁਪ ਤੋ ਤੇਰੇ ਕਰਬ ਕਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰੇ ਹੈ
(ਕਸ਼ੀਦਾ=ਖਿੱਚਿਆ ਹੋਇਆ, ਅਗਯਾਰ= ਗੈਰ, ਤਵਾਫ਼=ਮੰਡਰਾਉਣਾ, ਮਦਾਵਾ=ਇਲਾਜ, ਜੁੰਬਿਸ਼-ਏ-ਲਬ= ਬੁੱਲ੍ਹ ਹਿਲਾਉਣਾ, ਯਾਰਾ=ਹੌਸਲਾ, ਮਿਜ਼ਗਾਂ=ਪਲਕਾਂ)
੬. ਦੋਸਤ ਬਨ ਕਰ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਾਥ ਨਿਭਾਨੇਵਾਲਾ
ਦੋਸਤ ਬਨ ਕਰ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਾਥ ਨਿਭਾਨੇਵਾਲਾ
ਵਹੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਹੈ ਜ਼ਾਲਿਮ ਕਾ ਜ਼ਮਾਨੇਵਾਲਾ
ਅਬ ਉਸੇ ਲੋਗ ਸਮਝਤੇ ਹੈਂ ਗਿਰਫ਼ਤਾਰ ਮੇਰਾ
ਸਖ਼ਤ ਨਾਦਿਮ ਹੈ ਮੁਝੇ ਦਾਮ ਮੇਂ ਲਾਨੇਵਾਲਾ
ਸੁਬਹ-ਦਮ ਛੋੜ ਗਯਾ ਨਿਕਹਤ-ਏ-ਗੁਲ ਕੀ ਸੂਰਤ
ਰਾਤ ਕੋ ਗੁੰਚ-ਏ-ਦਿਲ ਮੇਂ ਸਿਮਟ ਜਾਨੇਵਾਲਾ
ਤੇਰੇ ਹੋਤੇ ਹੁਏ ਆ ਜਾਤੀ ਥੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਯਾ
ਆਜ ਤਨਹਾ ਹੂੰ ਤੋ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆਨੇਵਾਲਾ
ਮੁੰਤਜ਼ਿਰ ਕਿਸਕਾ ਹੂੰ ਟੂਟੀ ਹੂਈ ਦਹਲੀਜ਼ ਪੇ ਮੈਂ
ਕੌਨ ਆਏਗਾ ਯਹਾਂ ਕੌਨ ਹੈ ਆਨੇਵਾਲਾ
ਕਯਾ ਖ਼ਬਰ ਥੀ ਜੋ ਮੇਰੀ ਜਾਂ ਮੇਂ ਘੁਲਾ ਹੈ ਇਤਨਾ
ਹੈ ਵਹੀ ਮੁਝਕੋ ਸਰੇ-ਦਾਰ ਭੀ ਲਾਨੇਵਾਲਾ
ਮੈਂਨੇ ਦੇਖਾ ਹੈ ਬਹਾਰ ਮੇਂ ਚਮਨ ਕੋ ਜਲਤੇ
ਹੈ ਕੋਈ ਖ਼ਵਾਬ ਕੀ ਤਾਬੀਰ ਬਤਾਨੇਵਾਲਾ ?
ਤੁਮ ਤਕੱਲੁਫ਼ ਕੋ ਭੀ ਇਖ਼ਲਾਸ ਸਮਝਤੇ ਹੋ 'ਫ਼ਰਾਜ਼'
ਦੋਸਤ ਹੋਤਾ ਨਹੀਂ ਹਰ ਹਾਥ ਮਿਲਾਨੇਵਾਲਾ
(ਨਾਦਿਮ=ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ, ਦਾਮ=ਜਾਲ, ਨਿਕਹਤ-ਏ-ਗੁਲ=
ਫੁਲ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ, ਗੁੰਚਾ=ਕਲੀ, ਮਰਾਸਿਮ=ਸੰਬੰਧ, ਦਾਰ=ਸੂਲੀ, ਇਖ਼ਲਾਸ=ਪਿਆਰ)
੭. ਜੋ ਭੀ ਦੁਖ ਯਾਦ ਨ ਥਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਜੋ ਭੀ ਦੁਖ ਯਾਦ ਨ ਥਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਆਜ ਕਯਾ ਜਾਨੀਏ ਕਯਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਫਿਰ ਕੋਈ ਹਾਥ ਹੈ ਦਿਲ ਪਰ ਜੈਸੇ
ਫਿਰ ਤੇਰਾ ਅਹਦ-ਏ-ਵਫ਼ਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਜਿਸ ਤਰਹ ਧੁੰਦ ਮੇਂ ਲਿਪਟੇ ਹੁਏ ਫੂਲ
ਏਕ-ਏਕ ਨਕਸ਼ ਤੇਰਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਐਸੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਕੇ ਆਲਮ ਮੇਂ ਕੋਈ
ਯਾਦ ਆਯਾ ਭੀ ਤੋ ਕਯਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਐ ਰਫ਼ੀਕੋ ਸਰੇ-ਮੰਜ਼ਿਲ ਜਾ ਕਰ
ਕਯਾ ਕੋਈ ਆਬਲਾ-ਪਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਯਾਦ ਆਯਾ ਥਾ ਬਿਛੜਨਾ ਤੇਰਾ
ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਯਾਦ ਕਿ ਕਯਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਜਬ ਕੋਈ ਜ਼ਖ਼ਮ ਭਰਾ ਦਾਗ਼ ਬਨਾ
ਜਬ ਕੋਈ ਭੂਲ ਗਯਾ ਯਾਦ ਆਯਾ
ਯਹ ਮੁਹੱਬਤ ਭੀ ਹੈ ਕਯਾ ਰੋਗ 'ਫ਼ਰਾਜ਼'
ਜਿਸਕੋ ਭੂਲੇ ਵਹ ਸਦਾ ਯਾਦ ਆਯਾ