ਮੁੰਤਜ਼ਿਰ ਕਿਸਕਾ ਹੂੰ ਟੂਟੀ ਹੂਈ ਦਹਲੀਜ਼ ਪੇ ਮੈਂ

ਕੌਨ ਆਏਗਾ ਯਹਾਂ ਕੌਨ ਹੈ ਆਨੇਵਾਲਾ

ਕਯਾ ਖ਼ਬਰ ਥੀ ਜੋ ਮੇਰੀ ਜਾਂ ਮੇਂ ਘੁਲਾ ਹੈ ਇਤਨਾ

ਹੈ ਵਹੀ ਮੁਝਕੋ ਸਰੇ-ਦਾਰ ਭੀ ਲਾਨੇਵਾਲਾ

ਮੈਂਨੇ ਦੇਖਾ ਹੈ ਬਹਾਰ ਮੇਂ ਚਮਨ ਕੋ ਜਲਤੇ

ਹੈ ਕੋਈ ਖ਼ਵਾਬ ਕੀ ਤਾਬੀਰ ਬਤਾਨੇਵਾਲਾ ?

ਤੁਮ ਤਕੱਲੁਫ਼ ਕੋ ਭੀ ਇਖ਼ਲਾਸ ਸਮਝਤੇ ਹੋ 'ਫ਼ਰਾਜ਼'

ਦੋਸਤ ਹੋਤਾ ਨਹੀਂ ਹਰ ਹਾਥ ਮਿਲਾਨੇਵਾਲਾ

(ਨਾਦਿਮ=ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ, ਦਾਮ=ਜਾਲ, ਨਿਕਹਤ-ਏ-ਗੁਲ=

ਫੁਲ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ, ਗੁੰਚਾ=ਕਲੀ, ਮਰਾਸਿਮ=ਸੰਬੰਧ, ਦਾਰ=ਸੂਲੀ, ਇਖ਼ਲਾਸ=ਪਿਆਰ)

੭. ਜੋ ਭੀ ਦੁਖ ਯਾਦ ਨ ਥਾ ਯਾਦ ਆਯਾ

ਜੋ ਭੀ ਦੁਖ ਯਾਦ ਨ ਥਾ ਯਾਦ ਆਯਾ

ਆਜ ਕਯਾ ਜਾਨੀਏ ਕਯਾ ਯਾਦ ਆਯਾ

ਫਿਰ ਕੋਈ ਹਾਥ ਹੈ ਦਿਲ ਪਰ ਜੈਸੇ

ਫਿਰ ਤੇਰਾ ਅਹਦ-ਏ-ਵਫ਼ਾ ਯਾਦ ਆਯਾ

ਜਿਸ ਤਰਹ ਧੁੰਦ ਮੇਂ ਲਿਪਟੇ ਹੁਏ ਫੂਲ

ਏਕ-ਏਕ ਨਕਸ਼ ਤੇਰਾ ਯਾਦ ਆਯਾ

(ਰਫ਼ੀਕ=ਦੋਸਤ, ਆਬਲਾ-ਪਾ=ਪੈਰੀਂ ਛਾਲਿਆਂ ਵਾਲਾ)

੮. ਯਹ ਆਲਮ ਸ਼ੌਕ ਕਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਯਹ ਆਲਮ ਸ਼ੌਕ ਕਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਵਹ ਬੁਤ ਹੈ ਯਾ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਯਹ ਕਿਨ ਨਜ਼ਰੋਂ ਸੇ ਤੂਨੇ ਆਜ ਦੇਖਾ

ਕਿ ਤੇਰਾ ਦੇਖਨਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੇ ਲੀਏ ਮੁਝਸੇ ਬਿਛੜ ਜਾ

ਯਹ ਮੰਜ਼ਰ ਬਾਰ-ਹਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਗ਼ਲਤ ਹੈ ਜੋ ਸੁਨਾ, ਪਰ ਆਜ਼ਮਾ ਕਰ

ਤੁਝੇ ਐ ਬੇਵਫ਼ਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਯਹ ਮਹਰੂਮੀ ਨਹੀਂ ਪਾਸੇ-ਵਫ਼ਾ ਹੈ

ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਸਿਵਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਯਹੀ ਤੋ ਆਸ਼ਨਾ ਬਨਤੇ ਹੈਂ ਆਖ਼ਿਰ

ਕੋਈ ਨਾ-ਆਸ਼ਨਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ

ਯਹ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕੈਸੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੈ

ਕਿ ਮੁਝਸੇ ਰਾਸਤਾ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਏ