ਵਰਨਾ ਸਬਾ ਜ਼ੁਲਫੋਂ ਮੇਂ ਥੀ ਵਰਨਾ ਘਟਾ ਕਾਜਲ ਮੇਂ ਥੀ

ਤਰਸੀ ਹੁਈ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਕਿਨ-ਕਿਨ ਸਾਹਿਲੋਂ ਕੇ ਖਵਾਬ ਥੇ

ਪਰ ਕਸ਼ਤੀ-ਏ-ਉਮਰੇ-ਰਵਾਂ ਹਾਲਾਤ ਕੀ ਦਲਦਲ ਮੇਂ ਥੀ

ਖ਼ਲਕਤ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ੇ ਕਸੇ ਤਾਨੇ ਦੀਏ ਫ਼ਤਵੇ ਜੜੇ

ਵਹ ਸਖ਼ਤ-ਜਾਂ ਹੰਸਤਾ ਰਹਾ ਗੋ ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਪਲ-ਪਲ ਮੇਂ ਥੀ

ਅਪਨੀ ਕਸ਼ੀਦ-ਏ-ਜਾਂ ਸੇ ਹੀ ਪੀਤਾ ਰਹਾ, ਜੀਤਾ ਰਹਾ

ਨੱਸ਼ਾ ਕਹਾਂ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਥਾ ਮਸਤੀ ਕਹਾਂ ਬੋਤਲ ਮੇਂ ਥੀ

(ਮਕਤਲ =ਕਤਲਗਾਹ, ਵਸਫ਼=ਗੁਣ, ਬੇ-ਅਮਾਂ=ਬੇਆਸਰਾ, ਗੋ=ਭਾਵੇਂ, ਕਸ਼ੀਦ=ਕੱਢਣਾ)

੪. ਤੇਰੀ ਬਾਤੇਂ ਹੀ ਸੁਨਾਨੇ ਆਏ

ਤੇਰੀ ਬਾਤੇਂ ਹੀ ਸੁਨਾਨੇ ਆਏ

ਦੋਸਤ ਭੀ ਦਿਲ ਹੀ ਦੁਖਾਨੇ ਆਏ

ਅਬ ਤੋ ਰੋਨੇ ਸੇ ਭੀ ਦਿਲ ਦੁਖਤਾ ਹੈ

ਸ਼ਾਯਦ ਅਬ ਹੋਸ਼ ਠਿਕਾਨੇ ਆਏ

ਕਯਾ ਕਹੀਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਬਸਤੀ ਉਜੜੀ

ਲੋਗ ਕਯੋਂ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਨੇ ਆਏ

ਸੋ ਰਹੋ ਮੌਤ ਕੇ ਪਹਲੂ ਮੇਂ 'ਫ਼ਰਾਜ਼'

ਨੀਂਦ ਕਿਸ ਵਕਤ ਨ ਜਾਨੇ ਆਏ

(ਹੰਗਾਮ=ਵੇਲੇ)

੫. ਜੋ ਸਰ ਭੀ ਕਸ਼ੀਦਾ ਹੋ ਉਸੇ ਦਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਜੋ ਸਰ ਭੀ ਕਸ਼ੀਦਾ ਹੋ ਉਸੇ ਦਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਅਗਯਾਰ ਜੋ ਕਰਤੇ ਥੇ ਸੋ ਅਬ ਯਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਵੋ ਕੌਨ ਸਿਤਮਗਰ ਥੇ ਕਿ ਯਾਦ ਆਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ

ਤੂ ਕੈਸਾ ਮਸੀਹਾ ਹੈ ਕਿ ਬੀਮਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਅਬ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੋਤੀ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਜਲਤਾ ਹੈ ਦੇਖੇਂ

ਸ਼ੋਲਾ-ਸਾ ਤਵਾਫ਼ੇ-ਦਰੋਂ-ਦੀਵਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਕਯਾ ਦਿਲ ਕਾ ਭਰੋਸਾ ਹੈ ਕਿ ਯਹ ਸੰਭਲੇ ਕਿ ਨ ਸੰਭਲੇ

ਕਯੋਂ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਮੇਰਾ ਗ਼ਮਖ਼ਵਾਰ ਕਰੇ ਹੈ

ਹੈ ਤਰਕੇ-ਤਾਅੱਲੁਕ ਹੀ ਮਦਾਵਾ-ਏ-ਗ਼ਮ-ਏ-ਜਾਂ