ਪੰਝੀ

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਸਿਹਤ ਹੋਰ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।

ਹੁਣੇ ਜਿਹੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਹੜੀ ਉਹਨਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਲਈ ਲਿਖੀ ਸੀ। ਉਹ ਕੁਝ ਸਤਰਾਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਏਨਾ ਉੱਚਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾ ਸਕਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸੁਣ ਲਵਾਂ ਤਾਂ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾ ਕੇ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੂੰ ਹੀ ਪੜ੍ਹ। ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗੀ ਪਈ-

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫੇਰ ਮਿਲਾਂਗੀ

ਕਿੱਥੇ ? ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ? ਪਤਾ ਨਹੀਂ

ਸ਼ਾਇਦ ਤੇਰੇ ਤਖ਼ਈਅਲ ਦੀ ਚਿਣਗ ਬਣਕੇ

ਤੇਰੀ ਕੈਨਵਸ ਤੇ ਉਤਰਾਂਗੀ

ਜਾਂ ਖੌਰੇ ਤੇਰੀ ਕੈਨਵਸ ਦੇ ਉੱਤੇ

ਇਕ ਰਹੱਸ ਮਈ ਲਕੀਰ ਬਣਕੇ

ਖਾਮੋਸ਼ ਤੈਨੂੰ ਤਕਦੀ ਰਵਾਂਗੀ

 

ਜਾਂ ਖੋਰੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਲੋਅ ਬਣਕੇ

ਤੇਰੇ ਰੰਗਾਂ ਵਿਚ ਘੁਲਾਂਗੀ

ਜਾਂ ਰੰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠਕੇ

ਤੇਰੀ ਕੈਨਵਸ ਨੂੰ ਵਲਾਂਗੀ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ-ਕਿੱਥੇ

ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਾਂਗੀ

 

ਜਾਂ ਖੌਰੇ ਇਕ ਚਸ਼ਮਾ ਬਣੀ ਹੋਵਾਂਗੀ

ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਝਰਨਿਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਉੱਡਦਾ

ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ