ਤੇਰੇ ਪਿੰਡੇ ਤੇ ਮਲਾਂਗੀ

ਤੇ ਇਕ ਠੰਢਕ ਜਿਹੀ ਬਣਕੇ

ਤੇਰੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗਾਂਗੀ...

ਮੈਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ

ਪਰ ਏਨਾ ਜਾਣਦੀ

ਕਿ ਵਕਤ ਜੋ ਵੀ ਕਰੇਗਾ

ਇਹ ਜਨਮ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਰੇਗਾ....

 

ਇਹ ਜਿਸਮ ਮੁਕਦਾ ਹੈ

ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦਾ

 

ਪਰ ਚੇਤਿਆਂ ਦੇ ਧਾਗੇ

ਕਾਇਨਾਤੀ ਕਣਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦੇ

ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਣਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣਾਂਗੀ

ਧਾਗਿਆਂ ਨੂੰ ਵਲਾਂਗੀ

ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਫੇਰ ਮਿਲਾਗੀ...

ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਨਾ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸਾਹ ਘੋਟੂ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿਚ ਸੰਭਲਦਿਆਂ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਿੰਮ ਆਏ ਅੱਥਰੂਆਂ ਨੂੰ ਪੀਂਦਿਆਂ, ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਰੇਤ ਵਿਚ ਜੀਰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਪਲ ਲੱਗ ਗਏ। ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ, ਕਿ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਗਹਿਰੀ ਸੋਚ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ। ਕੁਝ ਪਲ ਮੁੜ ਚੁੱਪ ਨੇ ਲੈ ਲਏ। ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਬੋਲੇ, "ਤੂੰ ਇਸ ਨਜ਼ਮ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰੇਂਗੀ ?"

ਮੈਂ ਉਸੇ ਚੁੱਪ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਭਰ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, "ਹਾਂ, ਕਰਾਂਗੀ।"

ਉਸ ਦਿਨ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਚੁੱਪ ਦੀ ਛਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀਲਿੰਗ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਉਥੋਂ ਤੁਰ ਆਈ। ਮੇਰਾ ਮਨ ਭਾਰਾ ਸੀ ਤੇ ਇਕ ਦਮ ਸੱਖਣਾ ਵੀ, ਕੋਈ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕੋਈ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਕ ਲੰਮੀ ਜੁਦਾਈ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ ਉਤੇ ਚੁੱਕੀ ਤੁਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।