ਨੂੰ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ। ਉਹ ਇਕ-ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਕਹਿ ਜੂ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਮੈਨੂੰ ਇਮਰੋਜ਼ ਦੇ ਕਹੇ ਹੋਏ ਬੋਲ ਯਾਦ ਆਉਂਦੇ ਹਨ :

"ਕਦੇ ਕਦੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸੋਚਾਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸਰੀਰ ਵੀ ਧਾਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਨੇ।"

ਅੱਜ ਫੇਰ ਉਸੇ ਸੋਚ ਨੇ ਇਕ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸਰੀਰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਇਕ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸੋਚ ਬਣਨਾ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।

ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ। ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਸ਼ਾਨ ਲੈ ਗਏ ਹਨ।

ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਦੀ ਵੀਰਾਨੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਲੋਕ ਖਲੋਤੇ ਹੋਏ ਅੱਗ ਦੇ ਲਾਂਬੂ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਦੂਰੋਂ ਵੇਖਿਆ, ਸਭ ਤੋਂ ਵਖਰੇ, ਇਕ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਖਲੋਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਇਕਟਿਕੀ ਲਾਈ ਅੱਗ ਦੀ ਲਾਟਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਿਹੜੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਹਿਬੂਬਾ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪੰਜਾਂ ਤੱਤਾਂ ਵਿਚ ਬਦਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਮੈਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਰਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, "ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋਇਓ।" ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।

ਉਹਨਾਂ ਮੁੜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਬੋਲੇ, "ਉਦਾਸ ਕਿਉਂ ਹੋਵਾਂ ? ਜੋ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ ਉਹ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਦਰਦ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਨਹੀਂ ਦਿਵਾ ਸਕਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਦਿਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਇਕ ਆਜ਼ਾਦ ਰੂਹ ਜਿਸਮ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਮੁੜ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਗਈ।"

ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਮਨ ਕਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਵੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਵਿਤਾ ਜਿਉਂਦਾ ਵੀ ਹੈ। ਕਾਇਨਾਤ ਦੇ ਭੇਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ, ਪਛਾਣਦੇ, ਖੁਸ਼ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਇਮਰੋਜ ਅੰਮ੍ਰਿਤਮਈ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਉਸੇ ਰਾਤ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ-

ਕਲ੍ਹ ਤਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋਲ ਇਕ ਰੁੱਖ ਸੀ

ਜ਼ਿੰਦਾ ਰੁਖ

ਫੁੱਲਾਂ ਫਲਾਂ ਤੇ ਮਹਿਕਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ

ਪਰ ਅੱਜ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋਲ ਸਿਰਫ ਉਸ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ

ਜ਼ਿੰਦਾ ਜ਼ਿਕਰ

ਉਹ ਰੁਖ ਹੁਣ ਬੀਜ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ

ਤੇ ਬੀਜ ਹਵਾਵਾਂ ਨਾਲ ਰੱਲਕੇ

ਕਿਤੇ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ।