ਵੈਸੇ ਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਕ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿਚ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸਿਰਜਣਾ ਦੇ ਉਛਾਲ ਨੂੰ ਪਰਗਟ ਕਰਨ ਵਿਚ ਉਸਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰੇ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਮਰੋਜ਼ ਉਹੀ ਆਦਮੀ ਹੈ।

ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਆਖਿਆ ਸੀ, ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਦੋ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਮਝਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਇਕ ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਆਸਮਾਨ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਦੂਸਰਾ ਸਿਰ ਉਪਰਲੀ ਛੱਤ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪਿਆਰ 'ਸਾਹਿਰ’ ਆਸਮਾਨ ਵਾਂਗ ਸੀ, ਪਰ ਔਰਤ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਖੋਜਦੀ ਹੈ। ਛੱਤ ਆਖ਼ਰ ਆਸਮਾਨ ਵੱਲ ਜਾ ਕੇ ਹੀ ਖੁਲ੍ਹਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਕਿਸਮਤ ਅਤੇ ਹਾਲਾਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਛੱਤ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆਂ। ਆਸਮਾਨ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਪਿਆਰ ਸ਼ਿੱਦਤ ਸੀ। ਪਿਆਰ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਊਰਜਾ ਸੀ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਦੀ, ਜਾਗ੍ਰਿਤ ਕਰਦੀ।

ਅਸੀਂ ਵਾਪਸ ਆ ਰਹੇ ਸਾਂ। ਹੁਣ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਤਣਾਅ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਨੇਚਰੋਪੈਥ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਲਿਨਿਕ ਉਤੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਖੁਦ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਦੱਸੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਕਰਨਗੇ।

ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਪਰ ਤਕ ਛੱਡਣ ਗਈ। ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਜਾਵੀਂ।" ਅਸੀਂ ਤਿੰਨਾਂ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਹੀ ਚਾਹ ਪੀਤੀ। ਜਾਣ ਲਈ ਉੱਠੀ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੇ, "ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਮਿਲਦੀ ਰਹੀਂ। ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਗੇਟ ਤਕ ਛੱਡਣ ਆਏ।

ਇਹੋ ਉਹ ਦਿਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ।