ਪੰਜ

ਨੇਚਰ ਕਿਉਰ ਕਲਿਨਕ 'ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕੁਝ ਦਿਨ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਤਕਰੀਬਨ ਇਕ ਦਿਨ ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਜਨਵਰੀ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਪੀੜ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਬੇਚੈਨ ਸਨ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਾਣਿਕ ਹੀਲਿੰਗ ਕਰਵਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲੈਣ, ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇ।

ਪ੍ਰਾਣਿਕ ਹੀਲਿੰਗ ਅਤੇ ਰੇਕੀ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸ ਕੇ ਉਂਜ ਹੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਵੀ ਇਕ ਪ੍ਰਾਣਿਕ ਹੀਲਰ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਕ ਰੇਕੀ ਚੈਨਲ ਵੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰੇਕੀ ਮਾਸਟਰਜ਼ ਡਾ. ਨਲਿਨ ਨਰੂਲਾ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀਮਤੀ ਰੇਣੂ ਨਰੂਲਾ ਦੀ ਸ਼ਗਿਰਦ ਹਾਂ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਥਰੇਪੀਆਂ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੇ, "ਉਮਾ ! ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੀੜ ਤੋਂ ਨਿਜ਼ਾਤ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਸਮਝ ਰਹੀ ਹੈਂ।"

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਠੀਕ ਹੈ, ਚਲੋ, ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ।"

ਪ੍ਰਾਣਿਕ ਹੀਲਿੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬਿਸਤਰੇ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਇਕ ਕੌਲੇ ਵਿਚ ਲੂਣ ਰਲਿਆ ਪਾਣੀ ਮੰਗਵਾਇਆ। ਘਰ ਵਿਚ ਸਮੁੰਦਰੀ ਲੂਣ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਆਮ ਲੂਣ ਨਾਲ ਹੀ ਕੰਮ ਚਲਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤਾਲੂ ਨਾਲ ਲਾਉਣ ਲਈ ਆਖਿਆ, ਇਸ ਗੱਲ ਉਤੇ ਉਹ ਹੱਸ ਪਏ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੋਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਰੱਖਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਹੀਲਿੰਗ ਲੈਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਕੇ ਹੀਲਿੰਗ ਦੇਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਹੀਲਿੰਗ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਅਸਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਤਣਾਅ-ਮੁਕਤ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਸਨ। ਫਿਰ ਉਹ ਲੇਟ ਗਏ, ਇਕ ਮਿੱਠੀ ਜਿਹੀ ਘੂਕੀ ਵਿਚ ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਵਿਚ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਦੱਸ ਕੇ, ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁੱਤਿਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਂ ਤੁਰ