ਸੱਤ

ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਨਿਰੰਤਰ ਜਾ ਰਹੀ ਸਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਣਿਕ ਹੀਲਿੰਗ ਨਾਲ ਕਾਫ਼ੀ ਆਰਾਮ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲੱਤ ਦੀ ਪੀੜ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਕਹਿੰਦੇ, "ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਾਗਾ ਨਾ ਕਰੀਂ, ਰੋਜ਼ ਆਵੀਂ।"

ਹੀਲਿੰਗ ਸੈਸ਼ਨ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਲਦੇ ਰਹੇ। ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਉਹ ਹੱਸ ਕੇ ਕਹਿੰਦੇ, "ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਜਾ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ।"

ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਬੈਠੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਹੀਲਿੰਗ ਦਾ ਨਾਗਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਲੰਦਨ ਸਕੂਲ ਆਫ਼ ਇਕਨਾਮਿਕਸ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਮੇਰੀ ਧੀ ਸੌਮਿਆਂ ਛੁਟੀਆਂ ਵਿਚ ਘਰ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮਾਂ ਉਸੇ ਨਾਲ ਬੀਤਦਾ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਸੱਤ ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਟੈਲੀਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਖੜਕੀ। ਮੈਂ ਫ਼ੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਸਨ, ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, ਮੇਰੀ ਇਕ ਦੋਸਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਨਾਂ ਉਮਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਕਹੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕਿਉਂ ਗਈ ਹੈ ? ਉਹਨੂੰ ਆਖੀਂ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤਾਂ ਆਵੇ।"

ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹਾਸਾ ਆ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਆਵਾਂਗੀ।"

ਉਸੇ ਦੁਪਹਿਰ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਜਾਗ ਪਏ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਮੈਡਮ, ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ ਤੁਹਾਡਾ ?" (ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਮੈਮ ਜਾਂ ਮੈਡਮ ਕਹਿ ਕੇ ਸੰਬੋਧਿਤ ਹੁੰਦੀ ਸਾਂ)

ਉਹ ਬੋਲੇ, "ਪਲੀਜ਼! ਮੈਨੂੰ ਮੈਮ ਨਾ ਕਿਹਾ ਕਰ। ਆਪਾਂ ਦੋਸਤ ਹਾਂ।"

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਨਹੀਂ ਮੈਮ ! ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਹੋ।"

ਉਹਨਾਂ ਆਖਿਆ, "ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੁਰੂ ਨਹੀਂ ਹਾ, ਤੇਰੀ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ।"

ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਮੈਂ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, 'ਚੰਗਾ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਲਿਟਲ ਬੇਬੀ ਹੋ।"

ਉਹ ਜੋਰ ਨਾਲ ਹੱਸੇ ਤੇ ਬੋਲੇ, "ਹਾਂ, ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਲਿਟਲ ਬੇਬੀ