ਅੱਠ

ਇਕ ਦਿਨ ਤੜਕਸਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ। ਮੈਂ ਰਸੀਵਰ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੇ, "ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਕੀ ਹਾਲ ਐ ?" ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੋਈ ਜੁਆਬ ਦਿੰਦੀ ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ, "ਏਨੀਆਂ ਸੁਹਣੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਲਿਖਦੀ ਏ ਤੇ ਕਦੀ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਨੇ। ਦੋ-ਤਿੰਨ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਵਿਚ ਚੁਭ ਗਈਆਂ ਨੇ।"

ਇਹ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਗਈ। ਅੱਥਰੂ ਮੇਰੇ ਗਲੇ ਵਿਚ ਅਟਕ ਗਏ। ਮੈਥੋਂ ਬੋਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਯਤਨ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਅੱਥਰੂ ਉਹਨਾਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹੇ ਤੇ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਮੋਹ ਨਾਲ ਬੋਲੇ, "ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ! ਸਮਝਦੀ ਹਾਂ! ਚੰਗਾ, ਪਹਿਲੋਂ ਜੀਅ ਭਰ ਕੇ ਰੋ ਲੈ, ਫਿਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਾਂਗੇ।" ...ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਫੋਨ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।

ਮੈਂ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜੇ ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਨੇ ਉਸ ਸਖਸ਼ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੂਹ ਲਿਆ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹਾਂ, ਭਾਗਾਂਵਾਲੀ ਹਾਂ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ 'ਮਾਈਂਡਸਕੇਪ' ਵਿਚ ਸਨ। ਇਹ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਚਿਤਰਾਂ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ-ਟੇਬਲ ਬੁੱਕ ਹੈ ਜੀਹਦੇ ਵਿਚ ਸਤਾਈ ਚਿਤਰ ਹਨ ਅਤੇ ਸਤਾਈ ਹੀ ਪ੍ਰੇਮ-ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਹਨ। ਇਹ ਇਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਪੇਂਟਿੰਗ ਦੇ ਮੂਡ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਢਾਲਣ ਦੀ ਅਤੇ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਅਮੂਰਤ ਪੇਟਿੰਗ ਰਾਹੀਂ ਇਕ ਸ਼ਕਲ-ਸੂਰਤ ਦੇਣ ਦਾ ਯਤਨ ਮਾਤਰ। ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਖਰੜਾ ਰੱਖ ਆਈ ਸਾਂ, ਇਹ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਕੁਝ ਅਰੋਗ ਹੋਣਗੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਪੜ੍ਹ ਲੈਣਗੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਟਿੱਪਣੀ ਵੀ ਲਿਖ ਦੇਣਗੇ।

ਉਸ ਦਿਨ ਦੁਪਹਿਰ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਾਗਜ ਦਾ ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਇਹ ਇਬਾਰਤ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਸੀ।

- ਤੂੰ ਜੋ ਅਸੀਮ ਦੇ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਮੌਨ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਬੂੰਦ ਬੂੰਦ ਭਰ ਲੈਨੀ ਏਂ,